พรานดง

"ค่าจ้าง?" พรานหนุ่มไหวไหล่ท่าทางกวนอารมณ์ "ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน มองออกไปโน่นสิ"
เขาชี้ไปที่สวนผลไม้หลายชนิดไกลสุดลูกหูลูกตา "ผลไม้ในสวนนั่นผมขายแล้วเอาเงินไปบริจาค คุณว่าผมยังอยากได้อะไรอีกไหมล่ะ"
"งั้นคุณต้องการอะไร" คนต้องการความช่วยเหลือเริ่มกรุ่น ๆ กับความท่ามากของอีกฝ่าย หากไม่เป็นเพราะเขามีชื่อเสียงด้านการเดินป่าทั้งขึ้นเหนือล่องใต้ เธอไม่จำเป็นต้องง้อผู้ชายกักขฬะตรงหน้า ทว่าข่าวการปรากฏตัวของเขาในฐานะพรานนำทางเมื่อหกปีก่อน ตอนชาวบ้านเข้าไปหาของป่าแล้วหลงทางเข้าป่าพิศวงดงลับแลที่มีสารพัดสัตว์ป่ามีพิษ ป่าที่อันตรายติดหนึ่งในสามเขาก็ยังรอดตายมาได้ เรื่องนำทางครั้งนี้จึงไม่มีที่สำหรับคนอื่น
คิ้วหนาใต้ดวงตาคมเลิกขึ้นมองคนถามด้วยการกวาดสายตามองจากบนลงล่างไม่เกรงใจเจ้าของร่างอรชรที่ถลึงตาใส่ เขาเดาะลิ้นพเยิดหน้า เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่มีแววล้อเล่น "คุณ"
"?!"

เลิฟซีนในฉบับเต็มก็จะกริบกริ้วนิด ๆ ค่าาา ขอบพระคุณค่าาา