องค์หญิงเถื่อน แห่งเมืองลับแลเล่ม 1

"ตัวเจ้านั้นลึกลับจนข้าหวาดกลัว บางครั้งข้าก็รู้สึกว่าเจ้ามิใช่คนที่นี่ คือมิใช่คนของเมืองลับแล เจ้าเหมือนเป็นคนเมืองอื่นเสียมากกว่า"

ชงโคมองหน้าเจ้าแสงฟ้าก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วลุกขึ้นไปหาเจ้าแสงฟ้า

"ถ้าท่านอยากรู้เรื่องราวของข้า ข้าก็จักเล่าให้ท่านฟังได้ แต่ท่านจักต้องรักษาสัญญาว่าจักมิบอกกับผู้ใดแลต้องยอมเป็นเมียข้า"

เจ้าแสงฟ้าที่ได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมองชงโคทันที

"ข้อแรกข้านั้นทำได้แลสัญญาว่าจักมิบอกใคร แต่ข้อ 2 ข้าว่ามันจักมิมากไปหรือ"

"แต่ท่านก็ยอมรับแหวนของข้าแล้วหนา"

"ใช่ข้ารับแหวนจากเจ้าแต่เรายังมิได้แต่งงานกัน ข้าจักเป็นของเจ้าได้อย่างไร"

"ถ้าต้องรอถึงวันแต่งงานข้าคงรอมิไหว อีกอย่างถ้าท่านกลับวังของท่านไปเราคงเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน ตัวข้านั้นฐานะต่ำต้อยอย่างที่พี่ชายข้าเคยพูดบอก อย่างไรเสียดอกฟ้าก็ต้องคู่กับดอกฟ้าจักร่วงมาให้หมาวัดอย่างข้าได้ดอมดมได้อย่างไร"

ชงโคพูดจบก็หันหลังให้ก่อนจะเดินหนีหายออกจากกระท่อมไปทั้งที่ฝนยังตกหนักอยู่เลย เจ้าแสงฟ้าที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ่งเป็นห่วง