มู่หยาง อ๋องน้อยจวนเป่ย

ซ่งมู่หยาง บุตรชายคนโตของเป่ยอ๋องซ่งอันฉีและพระชายาซ่งซิ่วอิง เขาถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีจากบิดาและมารดา ออกจะดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ ผู้คนเรียกเขาว่า ท่านอ๋องน้อย เสมอ แต่สำหรับเขา คำเรียกขานนั้นมันเหมือนภาระที่คนนำมาวางไว้บนบ่า เนื่องจากผู้คนยกย่องเขาก็เพื่อหวังให้เขาปกป้องและเป็นที่พึ่งพิงให้กับพวกเขา

"โจวโจว อยากเป็นอ๋องน้อยหรือไม่ พี่ใหญ่เต็มใจยกให้เลยนะ" มู่หยางเอ่ยบอกกับน้องชาย
"พี่ใหญ่ ท่านคิดจะผลักภาระมาให้ข้าหรือขอรับ" มู่โจวเอ่ยจบก็หรี่ตามองไปยังพี่ชายอย่างจับผิด
"เราเป็นพี่น้องกัน ก็ช่วยๆกันไม่ได้หรือไรเล่า" มู่หยางเอ่ยออกมาเมื่อถูกน้องชายรู้ทันความคิดของเขา
"พี่ใหญ่จะหนีไปท่องยุทธภพใช่หรือไม่ ข้าเองก็ตั้งใจว่าจะไปท่องยุทธภพเช่นกันนะขอรับ" มู่โจวบอกไปตามตรง

มู่หยางรู้สึกว่าตนเองนั้นหมดหนทาง เขาอยากจะออกไปท่องเที่ยวสักหลายๆปี แล้วค่อยกลับมาช่วยงานบิดาของเขาที่เป็นถึงเป่ยอ๋อง และหวังจะให้น้องชายเพียงคนเดียวได้ทำหน้าที่แทนเขาชั่วคราว แต่มันไม่ได้เป็นเช่นที่หวัง
เรื่องที่มู่หยางจะยกตำแหน่งอ๋องน้อยให้มู่โจว ถูกมู่โจวนำไปบอกเล่าให้อันฉีและซิ่วอิงได้ฟัง และทั้งสองก็ได้เรียกมู่หยางเข้ามาพูดคุย

"พ่อรู้มาว่าหยางหยางจะยกตำแหน่งผู้สืบทอดให้โจวโจวหรือ" อันฉีเอ่ยถามขึ้นทันที
โจวโจว เจ้าเด็กขี้ฟ้อง ข้าคงจะต้องทุบตีเจ้าสักหน่อยแล้ว มู่หยางนึกคาดโทษน้องชาย
"ขอรับ ข้าอยากไปท่องเที่ยว แล้วค่อยกลับมาช่วยงานท่านพ่อในภายหลังขอรับ" มู่หยางยอมรับ แล้วก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด
"พ่อให้เวลาหยางหยางมากสุดสิบปีในการออกไปท่องเที่ยว แล้วกลับมารับตำแหน่งเป่ยอ๋องต่อจากพ่อ หยางหยางทำได้หรือไม่" อันฉีเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เขาอยากให้บุตรชายได้ทำในสิ่งที่อยากทำ แต่การดูแลเมืองจิงเป่ยนี้ก็จำเป็น
"ขอรับ" มู่หยางเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่บิดาได้บอก
"พ่อให้หยางหยางไปทำในสิ่งที่หยางหยางอยากทำ แต่หน้าที่ปกป้องเมืองจิงเป่ยและแคว้นต้าหลงก็ไม่อาจละทิ้งได้ ในระหว่างที่หยางหยางไปหาประสบการณ์ พ่อจะดูแลเมืองจิงเป่ยและปกป้องต้าหลงเอง" อันฉีอธิบายพร้อมรอยยิ้มให้บุตรชายคนโต
"ขอบคุณท่านพ่อขอรับ ข้าจะนำประสบการณ์มาช่วยพัฒนาเมืองจิงเป่ยขอรับ" มู่หยางบอกอย่างดีใจที่เขาจะได้ทำในสิ่งที่อยากทำ

ยุทธภพอันกว้างใหญ่ รอข้าก่อนนะ ข้ากำลังจะออกไปแล้ว มู่หยางนึกอย่างตื่นเต้นที่เขาจะไปออกไปเผชิญโลกกว้าง