เด็กเส้นคุณแดนไท

'คีรติ' เป็นดาราชายที่มักได้รับบทนายร้ายเสมอ เขาเป็นที่เกลียดชังไปทั่วบ้านทั่วเมือง เดินตลาดก็ต้องระวังเปลือกทุเรียน

กระทั่งวันหนึ่งเขาถูกช่วยเหลือจากการแอบถ่าย ความอบอุ่นจากวงแขนแกร่ง กลิ่นน้ำหอมชวนใจสั่น และเสียงดุๆ ที่บอกให้ทำตัวดีๆ หน่อย เขย่าหัวใจของเขาอย่างแรง

แต่จะทำยังไงล่ะ? ในเมื่อเขาเป็นตัวร้ายในสายตาของทุกคน

ผู้ชายแอบที่ปลื้มก็มองเขาในทางที่ไม่ดี แถมยังมีคนแอบถ่าย มีสตอล์กเกอร์ตามติด

เป็นนายร้าย...ช่างลำบากจริงๆ

___________________________

คีรติคิดว่าตัวเองรับมือกับความเกลียดชังบนโซเชียลได้ ขอแค่ไม่เข้าไปดู มองผ่าน ไม่สนใจถ้อยคำว่าร้ายเหล่านั้น เขารู้ว่ายังมีคนรัก เอ็นดู และชื่นชมผลงานของเขา เขาพยายามวางตัวดีเท่าที่จะทำได้แล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าปัญหามันเกิดจากอะไร

หากจะบอกว่าเขาไม่ควรใกล้ชิดคนอื่น ไม่ควรพูดคุยยิ้มแย้ม แบบนั้นจะไม่เอาข่าวไปลงว่าเขาไม่มีมารยาท หน้าตึง เข้าถึงยากอีกเหรอ?

เหมือนแค่เป็นคีรติ...ทำอะไรก็ผิดไปหมด

____________________________

แดนไทมองคนที่หน้าแดงเรื่อ เริ่มจะประคองสติตัวเองไม่อยู่อย่างอ่อนอกอ่อนใจ "คีรติ..."

"คุณจะดุอะไรอีก? ผมรู้ว่าผมมันไม่ดี แต่ผม
ก็พยายามแล้ว ฮึก...ปล่อยผมไว้นี่แหละ ไม่ต้องยุ่ง"

"ครีมคุณเมามากแล้ว"

"อ๊ะ! คุณจะพาผมไปไหน? ปล่อยนะ"

กว่าแดนไทจะลากคนเมาที่ดิ้นโวยวายออกมาจากงาน พาขึ้นรถ ขับมาจนถึงห้องพักได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก นอกจากต้องมองคนเมาแล้ว ยังต้องคอยมองรอบด้าน ระมัดระวังเรื่องการถูกแอบถ่ายหรือสตอล์กเกอร์ที่ตามติด

เป็นครั้งแรกที่แดนไทเข้ามาในห้องพักของคีรติ พยุงร่างคนเมาไปนอนบนเตียง โดยไม่ได้เสียเวลามองสำรวจอะไร

"เมาแล้วก็นอนซะ" เพราะดูจากสภาพแล้ว ถ้าให้ไปอาบน้ำเอง อาจจะลื่นหัวฟาดในห้องน้ำ และถ้าจะให้เขาอาบให้ แน่นอนว่าไม่ทำอยู่แล้ว ว่าจบแดนไทก็หมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากห้องไป

แต่แล้วมือของเขากลับถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือเรียวของคนเมา ใบหน้าหวานซบลงมา ไม่เพียงเท่านั้นยังรู้สึกถึงความเปียกชื้น

คีรติกำลังร้องไห้...

"ผมขอโทษ ผม- ฮึก...ผมไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน ผมตั้งใจทำงานมาก ผมชอบการแสดงมาก ฮึก...ผมก็แค่อยากให้ทุกคนเอ็นดู ผมพยายามเป็นมิตรกับทุกคน ใครเข้ามาทัก ผมไม่คุยก็ไม่ได้นี่นา ฮึก...ผมไม่เคยไปอ่อยใครก่อน ผมไม่ได้ชอบพี่เวย์ ไม่ได้อยากแย่งเขา ฮืออ..."

"ครีม" แดนไทพูดไม่ออก ปลอบไม่เป็น

"ผมพยายามแล้ว พยายามทำตัวดีๆ แล้ว ฮึก...ผมพยายามอยู่ให้ได้มาตลอด เข้มแข็งมาตลอด แต่ผมก็เจ็บ ผมกลัว ผมเสียใจ ฮืออ...ผมแค่อยากทำงานอย่างมีความสุข ทำไมต้องมีแต่คนไม่ชอบผม"

_______________________________

เนื่องจากการจัดหน้าเบื้องต้นเป็น แบบPDF. หากผู้อ่านดาวน์โหลดไฟล์แบบ E-PUB อาจทำให้มีการเคาะเว้นประโยคที่แปลกไป หากต้องการอ่านแบบจัดวรรคตอนเรียบร้อยสวยงาม โปรดดาวน์โหลดไฟล์อ่านแบบ PDF.

และการดาวน์โหลดไฟล์แบบ E-PUB อาจทำให้ไม่เห็นภาพประกอบภายในเล่ม

ระบบ IOS / APPLE หากซื้อผ่านเว็บ หรือซื้อด้วย เม็บคอยน์ จะราคาถูกกว่าซื้อผ่านแอพเล็กน้อยค่ะ
----------------------------------------
หากอ่านแล้วพึงพอใจ โปรดช่วยกดหัวใจ และรีวิวเพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะ

ขอบพระคุณทุกการซัพพอร์ตค่ะ
พราวพลิน