รักมากแต่ปากแข็ง

"ฉันกำลังหาบ้านเช่า กำลังเคลียร์ผ้าของลูกค้าไปด้วย ขอเวลาฉันอีกหน่อยเถอะ อย่างน้อยก็จนกว่าจะหาบ้านได้"
"ได้สิ ก็ถึงสิ้นเดือนไง เดือนหน้าก็ค่อยว่ากันใหม่ เดือนละห้าหมื่นละนะ"
"ปั้น...ทำไมถึงเป็นแบบนี้"
"บอกว่าอย่าเรียกชื่อนั้น มีสิทธิ์อะไรมาเรียก!"
น้ำเสียงขุ่นเคืองดังมาพร้อมกับคนตัวโตที่สบัดร่างจากไป เขาก้าวออกจากกรอบประตู เดินออกไปข้างนอก มัทนีย์ก้าวตามไป ห้องเขากว้างขวางมาก เขาเข้าไปในส่วนของครัวที่ถูกกั้นเป็นสัดส่วนด้วยผนังกระจก มันใสจนเธอเห็นเขาได้ชัดเจน เขากำลังหาน้ำดื่ม บางทีอาจเป็นเพราะเธอที่ทำให้เขาร้อนเพราะเพลิงโทสะ
เธอเดินไปหา หยุดยืนอยู่ตรงประตูบานเลื่อน รู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทางอีกแล้ว ดูเคาน์เตอร์ครัวเขาสิ หินอ่อนอย่างดี เครื่องใช้ไฟฟ้าก็ดูดีมีราคา หากถามว่าอะไรราคาถูกที่สุดในห้องนี้ ตอบได้เลยว่า เธอนี่แหละ!
"ห้าหมื่นมันก็เยอะไป กำไรร้านซักรีดไม่เคยได้เยอะขนาดนั้น"
"งั้นก็ย้ายออก ฉันจะได้ทุบแล้วทำลานจอดรถเพิ่ม"
"ขอร้อง..." เธอร้องขออย่างหมดหนทาง ปั้นที่เธอรู้จักไม่ใช่คนใจร้าย เขาอ่อนโยนและใจดีกับเธอเสมอ
"ขึ้นเตียงสิ! ให้ครั้งละหมื่น เอาไหมล่ะ"
มัทนีย์กัดฟันอย่างขมขื่นใจ ปั้น...ที่เคยใจดีไม่มีแล้ว มีแค่ ปรมะ ผู้ชายที่พร้อมจะเหยียบเธอให้จมดิน เขาคงสนุกที่ได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอซ้ำๆ
"งานสบาย แค่มาทำให้ฉันสนุกเดือนละครั้งสองครั้ง ลดไปตั้งครั้งละหมื่น มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละ ที่ไม่คว้าไว้"
"นั่นสินะ" เธอแค่นเสียงตอบ ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอนด้วยกัน ที่พวกเธอเคยทำ มันมากกว่านอนจับมือแน่ๆ แต่สถานการณ์ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน ทำไมตอนนี้มันยากนักก็ไม่รู้ มันเจ็บหนึบในอกอย่างไม่เคยพบเจอ
"แต่ผู้หญิงสวยๆ มีตั้งเยอะ ทำไมถึงได้..."
"ก็บอกแล้วไง เพราะเธอไม่เต็มใจ มันถึงสนุกไงล่ะ"
"ทั้งที่ตัวเองต้องเสียเงินทีละหมื่นเนี่ยนะ คนรวยเขาใช้ชีวิตแบบนี้เหรอ"
"แน่นอน แต่บอกไว้ก่อน ฉันไม่ได้ให้ค่าตัวเธอเยอะเพราะว่าเราเคยคบกัน แต่ที่ให้เยอะเพราะมารยาทน่ะ ฉันรวยแล้ว แค่ค่าตัวผู้หญิงที่นอนด้วย ฉันจ่ายได้สบายมาก"
"กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไง เอาปั้นคนนั้นคืนมานะ! เอาเขาคืนมา!"
ปึก!!
ขวดน้ำถูกวางลงเคาน์เตอร์แรงๆ ปรมะปรี่เข้าประชิดร่างของมัทนีย์ มือแข็งแรงบีบเข้าที่ลำคอหล่อน ร่างสูงใหญ่ดันร่างเล็กจนแผ่นหลังบางแนบไปกับผนังกระจกของห้องครัว
"ไอ้ปั้นมันตายแล้วมัท! ไอ้ปั้นคนนั้นมันตายแล้ว!"
น้ำเสียงโกรธกรุ่นมาพร้อมดวงตาวาวโรจน์ มัทนีย์สะท้อนในอก เจ็บที่ลำคอยังไม่เจ็บเท่าที่หัวใจ วันเวลาที่ผ่านไป เธอได้ทำร้ายเขาอย่างรุนแรงที่สุด เขากลายเป็นชายอีกคนที่เธอไม่รู้จักเลย
"ปั้น..." คำที่เอ่ยแทบไม่มีเสียง เธอรู้สึกเหมือนลมที่ใช้หายใจจวนจะหมดลง
"อย่าเรียกชื่อนั้น!!" เขาย้ำชัด แต่หล่อนไม่ฟัง คนที่โดนบีบคอจนหน้าแดงเถือก ไม่แม้แต่จะฟังคำกัน หล่อนยังบังอาจเอื้อมมือมาแตะแก้มเขา แก้มที่หล่อนเคยแตะต้องอย่างรักใคร่ ไออุ่นที่สัมผัสพลันวิ่งพล่านทั่วร่างกาย ดวงตาคู่งามที่กำลังสั่นไหว มีน้ำใสๆ เอ่อคลอ
"ขอโทษ...ปั้น มัท...ขอโทษ...อื้อออ..."
มือแข็งแรงคลายออกจากลำคอ แต่ริมฝีปากคมๆ ฉกวูบลงไปที่ริมฝีปากงาม เขาบดจูบอย่างบ้าคลั่ง จูบเอา...จูบเอา! จูบเน้นๆ จูบถี่ๆ จูบจนได้กลิ่นสนิมจากเลือดเจือจาง

****************** กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนสั่งซื้อ
NC++
นิยายมีเด็ก จบดี ไม่มีนอกกายนอกใจ