แล้วแต่จันทร์จะเป็นใจ

เธอเลือกเขา เพื่อให้ดูเหลวแหลก

เขาเลือกเธอ เพื่อให้ดูดีขึ้น

สองคนแตกต่าง แต่ต้องกุมมือกัน

ณัชชารู้เพียงว่าถอยไม่ได้

คิรากรก็ยังต้องยืนยัดต่อไป

ชีวิตข้างหน้า คงแล้วแต่จันทร์จะเป็นใจ

*****
"เอาเข้าจริง ผมไม่ชอบทำอะไรลวกๆ ส่งๆ หรอกนะ ทำทั้งทีต้องเอาให้ตราตรึง"
คิรากรกระซิบอยู่ข้างหู ยิ่งทำให้เธอกระสับกระส่าย แต่ร่างกายเกร็งอยู่ในอ้อมแขนราวจะศิโรราบให้ง่ายๆ ก็เพราะปลายลิ้นเขากระหวัดเลียใบหูเบาๆ
เขาก็ยังเล่นกับเธออย่างเหลือร้าย ราวเจ้าแมวตัวใหญ่ที่ตบหนูน้อยเล่นแต่ไม่กิน ไม่ขยำเหยื่อสักที ปล่อยให้ยืนลุ้นจนแทบลืมหายใจ
"เห็นแก่ว่ารีบไปทำงาน งั้นเรามาชิมๆ กันหน่อยดีไหม"
"คะ?"
งุนงง แล้วก็เงยหน้ามองเขา แต่กลายเป็นห้วงเวลาที่หญิงสาวรู้สึกเหมือนหัวใจหลุดลอยไป ปล่อยให้ทุกสัมผัสของร่างกายตกเป็นของคิรากร
จุมพิตจากเขา เร่งเร้าและลุ่มลึกไม่เคยเปลี่ยน หวานล้ำยิ่งสิ่งใด ณัชชายิ่งเคลิ้มไปราวต้องมนต์