ฝากจันทร์ถามเธอ

‘ฝากจันทร์ถามเธอว่า ...หากฉันพูดความในใจออกไป เธอจะตอบรับและรู้สึกแบบเดียวกันรึเปล่า’
/////
หากเขาคือสีดำที่ต่อให้แต่งแต้มสีอื่นมากมายเท่าไหร่ก็ไม่มีความหมาย เธอก็คือสีรุ้ง สีสันที่มากถึงเจ็ดสี และยังเป็นสีสันเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถแทรกซึมเข้ามาในชีวิตของเขาได้
/////
"ฉันมีคำถาม"
"อืม"
"ปกติคุณไม่ค่อยอยู่ใกล้กับผู้หญิงใช่ไหม"
คำถามของเธอทำให้ชายหนุ่มคลายแรงกอดออกเล็กน้อย พอสบตากันลัลนาก็ถอนหายใจแล้วพึมพำว่า
"คุณเลยไม่รู้ไงว่าความทนทานของพวกเราเทียบกับพวกคุณไม่ได้"
"..."
"แล้วคุณต้องเป็นเด็กประเภทที่ได้ของขวัญแล้วงัดเงะจนมันพังแน่"
ดวงตาคมมีประกายบางอย่างวาบผ่าน และเธอก็รับรู้ถึงมันได้ในทันที
"ฉันดันเดาถูกอีก?"
"อืม"
"งั้นถือว่าฉันขอร้อง ช่วยอย่าเอานิสัยงัดเงะพวกนั้นมาใช้กับฉันก็พอ"

เธอลูบๆ ไปตามเรือนกายที่ยังเจ็บระบมเพราะเขาแรงเยอะเกินไป ปากก็เอ่ยไปด้วยว่า
"ในลิ้นชักของห้องน้ำที่คุณใช้เมื่อคืนมีพวกแปรงสีฟันสำรองอยู่ คุณใช้พวกมันได้เลย"
พอเห็นว่าเขาไม่ตอบลัลนาก็ไม่ได้คิดมากอะไร หญิงสาวถามต่อทันทีว่า
"ปกติคุณล้างหน้าด้วยอะไร อยากลองใช้โฟมล้างหน้าของฉันดูไหม มันเป็นของดีเลยนะ แบรนด์นี้ฉันเป็นที่ปรึกษาเอง"
"น้ำเปล่า"
มือเล็กชะงัก เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วเลิกคิ้วขึ้น
"อะไรนะ"
"ผมล้างหน้าด้วยน้ำเปล่า"

ดวงตากลมกวาดมองใบหน้าที่อาจจะคร้ามแดด และมีหนวดให้เห็นเป็นตอสั้นๆ ที่ยิ่งทำให้เขาคมเข้มเหมือนพระเอกหนังยุคแปดศูนย์ แต่บนใบหน้านั้นไม่มีร่องรอยของปัญหาผิวอะไรเลย
"คุณเคยทาครีมกันแดดไหม"
เขาส่ายหัว และมองเธอเหมือนมองคนปัญญาอ่อน
"ครีมบำรุงละ"
"คุณคิดว่าระหว่างคว้าปืนมายิงหัวของคนที่อยากฆ่าผมกับหยิบกระปุกครีมอันไหนสำคัญกว่ากัน"
"..."