พะนอรัก...

'พะนอขวัญ' มองชายหนุ่มตรงหน้า แววตาคู่นั้นบ่งบอกให้หล่อนรู้สิ้นว่าคิดอย่างไร รู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่หล่อนประสบอยู่นี้ ทว่า สภาพร่างกายที่ไม่อำนวยนั้น ทำให้เขาไม่อาจจะเอื้อนเอ่ยสิ่งใด ๆ ตอบกลับหล่อนมาได้ทั้งสิ้น

แต่ สำหรับพะนอขวัญ หล่อนก็ค่อนข้างพึงพอใจกับสิ่งที่เขาเป็นอยู่นี่แล้ว ... เป็นแค่ 'นายใบ้' ที่หล่อนรู้จัก คนที่หล่อนสนิทและไว้วางใจที่จะถ่ายทอดความทุกข์โศกทั้งโลกให้เขาได้รับรู้...เพียงผู้เดียว

"ความจริงแล้ว นายเป็นใบ้แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันจะได้ไม่ต้องไปหาที่ระบายความในใจจากใครที่ไหนอีก"

พะนอขวัญ เอ่ยแล้วก็มองเขา จากนั้นก็น้ำตารื้นขึ้นมาเอง
หล่อนก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความอ่อนแอที่ไม่อยากให้เขาเห็น หล่อนจึงไม่เห็นว่า ขณะนั้น ...

มือหยาบกร้านอันเปื้อนไปด้วยดินโคลนของนายใบ้ ที่ยกขึ้นมาหมายจะเกลี่ยหยาดน้ำพราวบนแก้มหล่อนให้ใจแทบขาด แต่เขาก็ทำไม่ได้ ที่ทำได้ก็เพียงแค่ส่งเสียงร้อง "แอะ แบ๊ะ! แบ๊ะ! ..." เท่านั้น...

เพราะเขาตกอยู่ในสภาพของ 'นายใบ้' ผู้ที่หล่อนบอกว่าได้มอบความไว้วางใจที่สุดให้เสียแล้ว!