ไม่เป็นมันแล้วนางเอก ข้าจะเป็นตัวเลวร้าย

อื้อ ถ้าข้าชอบใครสักคน เจ้าว่า สิ่งศักดิ์สิทธ์จะช่วยข้าใช่ไหม งั้นข้าก็ขอให้เขาใจอ่อน ยอมให้ข้าจับมือถือแขนเขาสักหน่อยก็คงดี" นางเอื้อนเอ่ย ดวงตาใสมองไปที่ชายคางบากตรงหน้า

เหลยเฟิงหลบตานางไม่ทัน เขาจึงถูกนางโจมตีเข้าไปเต็มๆ เมื่อมองตาพร้อมวาจาอ่อนหวาน ใจที่มักจะหยาบกระด้างพลันวูบไหวร้อนผ่าวในอก

"พรึ่บ!" นักฆ่าหนุ่มเดินหนีไปในทันที เลือกเมินเฉยเสียงร้องโวยวายตามหลังว่า "อ้าๆๆ เจ้าเดินหนี ขี้โกงที่สุด!" นั่น

ในอกบุรุษร้อนผ่าว 'ผู้ใดกันแน่ที่ขี้โกง? นางหรือตน? น่าตายนัก คอยแต่จะหาทางทำให้ผู้อื่นเป็นแบบนี้! ทุกวันนี้เขาแทบจะทนอยู่กับนางไม่ได้แล้ว' เหลยเฟิงสบถในใจ เขาหายใจคุกรุ่น เดินออกมาหน้าเรือน ออกมาตากแดดและลมหนาว

เงาร่างสูงใหญ่ทอดแหงนหน้าขึ้นฟ้าอย่างเหลืออด เขารู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ตนช่างซื่อบื้อ! 'ทำเป็นไม่ได้ยินได้ฟังก็สิ้นเรื่อง!'