กักขังกาย พ่ายรัก

“จะถูกข่มขืนอยู่แล้ว ยังปากดีอยู่อีกนะมึง”
“กูยอมตายดีกว่าถูกคนเหี้ยๆ อย่างมึงข่มขืน”
“คนเหี้ยๆ งั้นเหรอ หึ หึ”
จีนหัวเราะเบาๆ ในลำคอ จ้องหน้าปรานจนลุแก่โทสะ
เพียะ
จีนฟาดฝ่ามือไปที่ใบหน้าของปรานเต็มแรง จนใบหน้าของปรานหันไปตามแรงตบ ฟุบลงกับพื้นที่นอนจนนอนแน่นิ่งไป
มือโหดกระชากเส้นผมของปรานขึ้นอย่างแรงเพื่อให้ปรานเงยหน้าขึ้น
“เป็นยังไงบ้างรางวัลสำหรับคนปากดีอย่างมึง อย่ามาลองดีกับกู กูเป็นมาเฟีย ทำงานเลวๆ มาเยอะ ฆ่าคนมาแล้วมากมายตามที่เจ้านายกูสั่ง คนเหี้ยๆ อย่างมึงไม่มีทางสู้กูได้หรอก ยอมนอนเฉยๆ ให้กูเอาง่ายๆ จะได้ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้”
“กูยอมตายเสียดีกว่าถูกคนสารเลวอย่างมึงข่มขืน”
จีนออกแรงจิกปรานจนปรานหน้าหงาย
“เมื่อกี้...มึงเรียกร้องหาความตายจากกูใช่มั้ย หึ หึ กูจะให้มึงเฉียดใกล้ความตายสักครั้ง ดูสิว่ามึงจะร้องเรียกหาความตายจากกูอีกมั้ย”
จีนพูดจบก็จับปรานนอนหงายและขึ้นนั่งคร่อมตามด้วยใช้มือใหญ่ออกแรงบีบคอของปรานอย่างแรงจนร่างเล็กหายใจไม่ออก
“อึก ปล่อย กู ฮึก กูหายใจไม่ออก ปล่อยกู”
ปรานกับดิ้นทุรนทุรายไปมาพร้อมกับอาการหายใจไม่ออก
“กูไม่ปล่อย กูต้องการให้มึงทรมานเฉียดใกล้ความตายที่สุด เป็นยังไงบ้างละ ความตายที่มึงเรียกหาจากกู”
“ฮึก ฮึก กูยอมแล้ว ยอมแล้ว กูหายใจไม่ออก อึอ อึก หายใจไม่ออก”
มือเล็กยกมือขึ้นมาตีแขนจีนให้ปล่อยออก
“มึงยอมอะไร ไหนมึงพูดให้ดีๆ สิ ว่ามึงยอมอะไรกู”
จีนยิ้มพอใจ ก่อนจะถามอย่างสะใจ
“กูยอม ยอมให้มึงข่มขืนกูแล้ว ปล่อย ปล่อยคอกูก่อน กูหายใจไม่ออก แค่กๆ แค้กๆ”
ปรานร้องตะโกนสุดเสียงก่อนที่ลมหายใจของเขาจะดับลง จีนยิ้มพอใจก่อนจะคลายมือออก ปรานรีบหายใจเข้าปอดทันที
“จำเอาไว้อย่าลองดีกับกูอีก เพราะครั้งต่อไปมึงไม่โดนแค่นี้แน่”