โปรดเถิดรัก

ลักษิณาถูกตราหน้าว่า “ท้องไม่มีพ่อ” ต้องทนกล้ำกลืนกับคำนี้มาตลอดหกปี แต่อยู่ๆ พ่อของลูกก็เข้ามาในชีวิต ซึ่งหล่อนไม่ต้องการเขา ทว่า...เขากลับต้องการหล่อนใจสุดขาดดิ้น


“น้องปราชญ์คือลูกของพี่ใช่ไหม” ณดลถามเสียงสั่น ลุ้นกับคำตอบ
“ใช่หรือไม่ใช่ ก็ไม่เกี่ยวกับพี่โปรด”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อคืนนั้นเรานอนด้วยกัน พี่จำได้ว่านอนหลายท่าด้วย หรือรักจะเถียงพี่ว่ามันไม่จริง” ณดลทวนความหลัง ลักษิณาหน้าร้อนผ่าว
“รักไม่รู้ ตอนนั้นพี่ก็รู้ว่ารักโดนวางยา แล้วพี่ก็เมามากด้วย พี่โปรดจะจำได้ไง”
“จำได้สิคะ เรื่องของรัก พี่จำได้ทุกเรื่องค่ะ แม้ว่าผ่านมากี่ปีพี่ก็จำได้ไม่ลืม” เขาพูดเสียงหวาน เป็นน้ำเสียงที่หล่อนฟังแล้ว หัวใจวูบไหวขึ้นมาทันใด “ว่าไงคะ น้องปราชญ์ใช่ลูกของพี่หรือเปล่า”
“ไม่ใช่ น้องปราชญ์ไม่ใช่ลูกพี่โปรด” หล่อนยืนกรานคำเดิม
“แน่ใจนะว่าไม่ใช่” ณดลถามย้ำ ก้าวเท้ามาหาร่างงามที่ถอยร่นหนี “มารื้อฟื้นความทรงจำหน่อยเป็นไง คืนนั้นรักบอกว่าจำอะไรไม่ได้ วันนี้ ตอนนี้รักมีสติทุกอย่าง พี่จะทำให้รักจำความสุขของเราวันนี้ไปจนวันตาย”
พูดจบ ลำแขนกำยำของณดลก็สวมกอดสาวสวย รัดแน่นจนหล่อนดิ้นไม่หลุด ตกอยู่ในอารามตกใจ ไม่คิดว่า ณดลจะทำเช่นนี้
“พี่อยากจูบรักมากเลยรู้ไหมคะ” เขาพูดเสียงหวานชิดเรียวปากสั่นระริก “พี่ขอจูบหน่อยนะคะ”
ณดลไม่รอให้หล่อนตอบรับหรือปฏิเสธ ริมฝีปากเขาบดเบียดเรียวปากนุ่มทันที ปิดกลั้นเสียงที่ตอบโต้ ควานหารสหวานอันละมุนภายในช่องปากสาว ลักษิณาตัวแข็งทื่อกับจูบแรกในรอบหกปี