จำเลยรักซาตาน

อธิวินท์โยนร่างงามลงบนเตียง แล้วโถมทับลงไปอย่างไม่ให้หายใจ แทนที่ภัสสราวดีจะดิ้นหนีหรือสะบัด เธอกลับนอนนิ่งเฉย เขามองร่างน้อยอย่างแปลกใจ ทำไมหล่อนไม่สู้ หรืออยากเป็นเมียเขาจนตัวสั่น

“นอนนิ่งทำไมล่ะ ดิ้นสิ ดิ้นเข้า นอนเฉยเป็นปลาแช่แข็งอย่างนี้ทำให้ฉันไร้อารมณ์”

“ไอ้โรคจิต”

เธอมองเขาอย่างเกลียดชัง เขาจ้องตอบด้วยดวงตาลุกวาว

“ปากดีนักนะ ลองเป็นเมียไอ้โรคจิตดูไหมล่ะ จะทำให้ครางไม่หยุดเลยทีเดียว”

คราวนี้ดวงตางามมองเขาอย่างดูหมิ่น ปากจิ้มลิ้มสีชมพูเหยียดออกอย่างเยาะหยัน

“เผอิญฉันไม่ชอบมีผัวโรคจิต รู้แล้วก็ถอยไป”

แทนที่เขาจะถอยไปตามคำสั่ง เขากลับยิ้มยั่วแล้วถูไถร่างสูงใหญ่กับร่างบางระหงอย่างเร่าร้อน แรงเสียดสีผ่านเสื้อผ้า ก่อให้เกิดความวาบหวามอย่างประหลาด

“รู้สึกอะไรบ้างไหมคนสวย”

“ไม่”

ภัสสราวดีปฏิเสธทั้งที่หน้าแดงจัด เธอจะทำอย่างไรดี ถึงจะหนีผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้พ้น ตอนเด็กเถื่อนกับเธออย่างไร โตขึ้นมาก็ยังเถื่อนไม่เปลี่ยนแปลง

“ไม่ยังงั้นหรือ ฉันแตะแค่นิดเดียว เธอยังร้อนขนาดนี้ ถ้าฉันแตะที่สุดของที่สุด เธอจะร้อนขนาดไหน”

ดวงตาคมปรือปรอย เขามองร่างน้อยอย่างรุ่มร้อน อธิวินท์บรรจงกดร่างของเขาลงไป คราวนี้ภัสสราวดีดิ้นพล่าน เมื่อรับรู้ถึงความตื่นตัวของเขา

“ปละ...ปล่อยฉัน!” หญิงสาววิงวอนเสียงสั่น

“ไม่ต้องกลัว ฉันจะทำให้เธอมีความสุขจนสำลักเลยทีเดียว”