นางฟ้ากับซาตาน

“คุณพาย...”

“ยังดีที่จำชื่อผัวได้”

น้ำเสียงของเขาห้วนกระด้าง ดวงตาคมจัดลุกวาบอย่างน่ากลัว แต่ถ้อยคำที่เขาใช้ทำให้แพรนวีย์ถึงกับตกตะลึงเพราะนึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าใช้คำนี้

“เห็นหน้าผัวทำท่าตกใจเหมือนเห็นผี ผู้หญิงอย่างเธอนี่มัน”

เขาเค้นคำด่าต่อไปไม่ออก เพราะอารมณ์หึงหวงมันจุกจนแน่นไปทั้งอก ทีกับผู้ชายคนอื่นเจ้าหล่อนทำระริกระรี้ แต่ทีกับเขาล่ะ

“คุณไม่ใช่...”

แพรนวีย์เถียงเขาเสียงสั่น ซาตานหน้าหยกก้าวเข้ามาหา ด้วยมาดเสือหิวตะครุบเหยื่อ

“ฉันไม่ใช่อะไร”

เขาถามเสียงกระด้างสุดๆ พลางผลักร่างงามระหงของคนที่เขาอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของเข้าไปติดกับฝาผนังสีขาวสะอาดตา แพรนวีย์หันหน้าหนี หญิงสาวไม่ยอมตอบคำถามของเขา

“ก่อนหน้านี้เธออ่อยพ่อฉัน แต่มาวันนี้เธอเบนเข็มมาอ่อยพี่ชายฉัน นี่ถ้าคุณปู่ของฉันยังอยู่ เธอคงจะอ่อยท่านด้วยกระมัง”

วาจาของเขาเหยียดหยามสุดขีด แพรนวีย์สะบัดฝ่ามือไปที่ใบหน้าคมเข้มของเขาเต็มแรง

“นี่สำหรับคำพูดเลวๆ ของคุณ”