ดั่งดวงหทัยฟาโรห์

เมริอังค์ ชื่อนี้ได้นำความอบอุ่นเข้าสู่พระทัยแล้ว ยิ่งได้พบหน้า เจ้าชายกลับรู้สึกตื่นเต้น และ...รู้พระองค์ทันทีว่า หัวใจของพระองค์มีนางที่ชื่อเมริอังค์ เข้าไปอยู่เสียแล้ว
“เจ้าชายเห็นข้าเป็นเพียงดอกไม้ที่แมลงต้องการเพียงดอมดมกลิ่น ข้าจะไม่ยอมรับเด็ดขาด และเมื่อนั้นข้าจะหนี”
“ดอกไม้กับแมลงหรือ” เจ้าชายทวนคำ แล้วหัวเราะกังวาน ก่อนตรัสย้อนออกมาว่า “ฮ่า ฮ่า เจ้าเอาคำเปรียบเทียบนี้มาจากใครเมริอังค์”
“เฮซี ฮาทีได้สอนข้า”
“ข้านึกแล้วว่าแท้ที่จริงไม่ใช่เรื่องที่เจ้ารู้จากผู้ชายเป็นแน่”
“ท่านหมายความว่ายังไง ทำไมต้องเป็นความรู้จากผู้ชาย”
“เมริอังค์” เจ้าชายขานนามของนางด้วยน้ำเสียงเจือหวานสนิท “หากเจ้าเป็นดอกไม้ เจ้าจงรู้ไว้เถิดว่า ข้าจะเป็นแมลงที่ไม่เพียงต้องการดอมดมกลิ่นของเจ้าเท่านั้น แต่ข้า” พระองค์ลดเสียงเบาพลิ้วกระซิบใกล้ดวงหน้างดงามของอีกฝ่าย “ข้าจะผสมเกสรกับเจ้าจนเจ้าต้องร้องขอข้าครั้งแล้วครั้งเล่าทีเดียว”
เมริอังค์ซาบซ่านไปทั้งกายกับเสียงสั่นพร่าขณะที่เจ้าชายตรัสพร้อมลมอุ่นๆที่ออกจากพระโอษฐ์ปะทะพวงแก้มสีชมพูจัดของนาง
ริมฝีปากหนาอบอุ่นแนบประทับลงมาอีกครา คราวนี้ร่างเด็กสาวรุ่นสั่นเทาราวกับเหน็บหนาวอย่างหนักเจ้าชายประคองนางไว้ในอ้อมกอดจุมพิตเนิ่นนานอย่างเต็มสุข เมริอังค์ยกแขนโอบร่างแข็งแรงของเจ้าชายอย่างลืมตัว“ที่รัก”เจ้าชายพึมพำ กอดนางแนบกระชับ “ข้าแทบรอเวลาไม่ไหวแล้วรู้มั้ย”