พยศรักเมียมาเฟีย

“ก็แล้วทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปล่ะ ถ้าต้องเสียเวลาและต้องเสียผลประโยชน์มากนักก็แล้วทำไมไม่ปล่อยฉันไป จะตามหาให้วุ่นวายทำไมกัน”
“เพราะเธอเป็นนางบำเรอของฉันไง!”
น้ำเสียงห้าวดุดันตวาดใส่หน้าเธอดังลั่น หญิงสาวสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่เท่ากับความรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเจ็บ เพียงเพราะเขาย้ำสถานะของเธอที่มีความสำคัญกับเขาเพียงน้อยนิด หากเธอไม่ไดอยู่ในสถานะนางบำเรอแอเรียลก็ไม่แม้แต่ปรายตาสนใจผู้หญิงอย่างเธอด้วยซ้ำ
บ้าจริง....ใจของเธอเป็นอะไรไปนะ?
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าหนีเขาเพราะไม่อยากเห็นหน้าและเสวนาด้วย
“หันหน้ามาหาฉันวาเนสซ่า”
แอเรียลออกคำสั่งน้ำเสียงฟังดูดุดัน วาเนสซ่าเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน และเธอก็พยศเก่งสุดๆ เลยด้วย เพียงแต่ระยะหลังที่เธอโอนอ่อนเพราะคำขู่ของแอเรียลที่ไม่เป็นผลดีกับบิดาของเธอ วาเนสซ่าจึงยอมอ่อนข้อให้เลิกพยศไปในที่สุด
“ฉันขอสั่งเธออีกครั้งถ้าไม่อยากเจ็บตัวหันหน้ามาคุยกับฉัน”
“ฉันยอมรับผิดแล้วจะลงโทษอะไรก็ทำซะสิ พูดมากน่ารำคาญ”
เธอยอมหันมาคุยกับเขา และยังกล้าสบตาอย่างท้าทายอำนาจ วาเนสซ่ามีความกลัวแต่เธอไม่อยากอ่อนข้อให้คนโหดไร้หัวใจอีกแล้ว เขาทำเธอเจ็บทั้งตัวและคำพูดของเขาก็ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวด
เกลียดที่สุด!!!
“อยากมีชีวิตที่ดีและสุขสบายเธอก็ควรที่จะเปลี่ยนตัวเองแล้วหัดทำตัวดีๆ กับฉันนะ”
“ทำดีไปแล้วเป็นเมียบำเรอของคุณน่ะเหรอ เหอะ...ไม่มีทางหรอก ดีกับคุณคุณก็ร้ายกับฉัน เพราะนั้นฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ฉันทำแล้วสบายใจ”
“เดี๋ยวนะ.....ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจอะไรผิด เธอเป็นแค่นางบำเรอเท่านั้นวาเนสซ่า มันไม่ควรมีคำว่า ‘เมีย’ อยู่ในประโยคเพราะมันดูสูงส่งเกินไปสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ”
เหมือนถูกเขาตบหน้าฉาดใหญ่ แสบๆ คันๆ และมันก็สร้างความอับอายให้ตัวเองมากเหลือเกิน วาเนสซ่าไม่อาจสบตาของแอเรียลได้อีก เธออับอายที่พูดออกไปอย่างนั้น และอับอายที่เขาให้ความสำคัญกับสถานะของเธอจนต้องรีบเข้ามาแก้ไขให้เธอเข้าใจอย่างถูกต้อง
เธอมันก็เป็นได้แค่ ‘นางบำเรอ’ เท่านั้นวาเนสซ่า!