ท่านประธานอ้อนรัก

ผมให้เวลาคุณอิสระอีกสองปี เพราะหลังจากนั้นเวลาที่เหลือทั้งหมดของคุณจะเป็นของผม
ข้อความปูเลี่ยนๆ ของผู้ชายจอมมั่นหน้ายังดังก้องอยู่ในใจของ แกมแก้ว ตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมา เขาคงเป็นคนที่แปลกประหลาดที่สุดที่เคยคิดจะจีบเธอ
ผู้หญิงห้าวๆ พูดจาตรงๆ ขวานผ่าซาก หาความอ่อนหวานสักกระผีกเดียวก็ไม่เจอ...ใครจะรักลง
ไอรอน ทิมเบอร์ตัน คือคนที่เคยตามตื๊อเธอนานที่สุด ก่อนที่เขาจะหายไปจากชีวิตเธอเงียบๆ แล้วกลับมาอีกครั้งในฐานะ ‘ท่านประธาน’
ให้ตายเถอะ! ถ้าครั้งนี้เขามาตื๊อดื้อดึงจะรักให้ได้ เธอใจแข็งไม่เป็นแล้วนะ...
“เมื่อไรนายจะปล่อย พูดจนเมื่อยปากแล้วนะเว้ย”
“วะเว้ยไม่น่ารัก”
“ก็ไม่เคยบอกให้รักไหมวะ” วูบหนึ่งจู่ๆ อารมณ์น้อยใจมันก็ผุดขึ้นมา และคนตัวใหญ่แอบเห็น จึงโอบร่างเล็กเข้าหาอก กดปากบนหน้าผากเนียน
“นี่!” หันมาเอ็ด แต่พอเจอดวงตาหวานล้ำลึกซึ้งก็ด่าไม่ออกซะงั้น ต้องเมินหน้าไปทางอื่น ไม่อยากยอมรับว่าการกระทำอ่อนโยนเมื่อครู่มันทำให้เธอรู้สึกดี
“คิดมากอะไรหืม” สีหน้าแววตาของเธอมันสะท้อนสิ่งที่นึกคิดออกมาทั้งหมด
“อย่าตบหัวแล้วลูบหลัง กลับห้องนายไปสักที จะสี่ทุ่มแล้ว”
“นอนด้วย”
“ทำไมด้าน อย่ามาทำหน้าหนานักได้ไหม เราไม่สมควรใกล้ชิดกัน นายกำลังเป็นนายจ้างของฉันนะ ท่านประธาน”
“แล้วอยากเป็นเมียท่านประธานไหมครับ”