พยาบาทรัก...ลวงใจ 2

“ผมรักคุณนะผึ้ง ผมรักคุณ ผมขอโทษในทุกสิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมด ผมขอโทษ” น้ำเสียงที่แสดงถึงความเสียใจจากการกระทำของตัวเอง พรั่งพรูออกมาจากปาก หนาที่ขยับบอกคำรักและคำขอโทษ แต่ทว่าวชิราภรณ์ที่บัดนี้หัวใจสาวแกร่งยิ่งกว่าเพชรไม่ได้ ยินดียินร้ายกับคำรักและคำขอโทษของธัญญ์เลย “รักเหรอ ฮึ!!” เธอหัวเราะในลำคอ “ความรักของคุณมันมาช้าเกินไป ช้า...จนฉัน ไม่ต้องการ ส่วนคำขอโทษของคุณฉันให้อภัย เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ต่างคนต่างเดิน ต่างคนต่างใช้ชีวิต แล้วเรื่องลูก คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะเลี้ยงเขาให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่ง จะเลี้ยงลูกได้ แล้วฉันก็จะไม่บอกลูกของฉันด้วยว่า พ่อของเขาทำเลวอะไรไว้กับแม่ของเขา บ้าง ฉันจะบอกลูกว่า พ่อของเขาตายไปแล้ว” “แต่ผมยังอยู่นะ ยังไม่ตาย ผึ้งทำแบบนี้ไม่ได้ ลูกของเราต้องการพ่อนะ” “คุณตายไปแล้ว คุณตายจากฉันไปตั้งแต่วันนั้น วันที่คุณบอกว่าคุณทำทุกอย่าง เพื่อการแก้แค้น เพราะฉะนั้นคุณอย่ามาทวงสิทธิ์ของความเป็นพ่อ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดคำ นั้นด้วยซ้ำคุณธัญญ์”