ยอมรัก

เธอก่อปราการแห่งความเชื่อใจ ถักทอความรักเอาไว้ในใจจนแน่นหนา เพียงเพราะคำมั่นสัญญาที่เคยได้จากวันวาน...
กระทั่งวันหนึ่ง รวิกานต์จึงได้ประจักษ์แก่ใจ คำสัญญา... ความรักที่เคยได้อาจไม่เคยมีอยู่จริง... การยอมปล่อยเขาไปแม้ยังรักหมดหัวใจจึงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะมอบให้คนที่รักได้...

“เป็นอะไร หือ...”
“ฮึก...”
ปกป้องวางทุกอย่างลงแล้วเดินเข้าไปหาเมื่อไม่สามารถทนมองได้ไหว
“ฮือ ๆ” รวิกานต์โอบกอดปกป้องเอาไว้จนแน่นเมื่อชายหนุ่มนั่งลงบนเตียงข้างกัน มือจับยึดเสื้อของเขาจนแน่น ยิ่งพี่ป้องปลอบเบา ๆ ด้วยริมฝีปากอุ่นของเขาตรงขมับหญิงสาวก็หยุดร้องไห้ไม่ได้ ได้แต่ปล่อยความรู้สึกอัดอั้น ความเสียอยู่อย่างนั้น
“เจ็บตรงไหน บอกพี่สิ” ปกป้องลูบแผ่นหลังที่สั่นสะท้าน เขาได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้า เขาทำอะไรไม่ค่อยถูกในยามที่รวิกานต์เป็นเช่นนี้ มือหนาดันร่างของเธอออกจากอก ดวงตาของรวิกานต์บวมช้ำจนแทบปิดเข้าหากัน นั่นบ่งบอกว่าเธอเสียใจมากแค่ไหนกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
“วิ... วิขอโทษ...ฮึก...”
“อืม พี่ไม่โกรธแล้ว” ปกป้องยืนยันผ่านแววตาและรอยยิ้มให้เธอ ทว่ารวิกานต์กลับยิ้มเศร้าตอบกลับมา
“วิ...”
“อย่าพูดแบบนั้น... อย่าพูดกับวิแบบนั้นอีกได้ไหมคะ...”
“อย่าพูดว่าไม่อยากฟังเสียง ฮึก... อย่าพูดว่าไม่อยากเห็นหน้ากัน มันเจ็บนะ...”
ปกป้องมองคนตรงหน้า มือปาดไล้น้ำตาที่กลิ้งหล่นมาถึงปลายคาง
“พี่ป้องก็รู้ว่าวิแคร์พี่ เพราะว่าวิระ...” คำรักถูกกลืนหายลงไปกับจุมพิตที่ได้รับอย่างไม่ทันตั้งตัว รวิกานต์กะพริบตาขับไล่น้ำตาที่นองไปทั้งสองตา ปากอิ่มสั่นระริกทว่าเปิดรับสัมผัสที่คุ้นเคยเข้ามาอย่างง่ายดาย หญิงสาวครางพร่าเมื่อปลายลิ้นถูกดูดดึงด้วยปากลิ้นของเขา
ใบหน้างามแหงนหงายเมื่อปกป้องจับปลายคางไว้แล้วดันขึ้นให้รับสัมผัสจากเขาได้อย่างถนัดถนี่ รวิกานต์ปล่อยมือจากเสื้อของเขาก่อนจะเปลี่ยนเป็นวางนิ่งแล้วเริ่มเคลื่อนสัมผัสเชื่องช้าตรงอกแกร่งระบายความรู้สึกมากมายที่ได้รับ

-------------------------

"วิกลัว ช่วยด้วย..."
เธอกลัวจริง ๆ ความตายกำลังจะมาเยือนกันใช่ไหม แต่น่าแปลกที่ในยามนี้เธอยังโหยหา... นอกจากบิดาเธอยังคิดถึงคนใจร้ายที่เพิ่งจากมา อาจจะเป็นเพราะว่าเขาปกป้องเธอตลอดมาในทุกครั้งที่เจ็บตัว
‘พี่จะไม่ยอมให้ใครทำอะไรวิได้อีก กลัวอะไรพี่อยู่ด้วยทั้งคน’
หญิงสาวยิ้มออกมา เมื่อน้ำเสียงอบอุ่น อ้อมกอดที่เธอเคยได้รับ ทุกสัมผัสที่ประทับร่าง ถ้อยคำปลอบโยนจากเขาในค่ำคืนที่เด็กสาวรวิกานต์หวาดกลัว น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาแทรกเข้ามา
'หึ! วิคิดว่าพี่จะรักคนที่พ่อตัวเองมักมากจนย่ำยีแม่ตัวเองได้ลงเหรอ...'
ทว่าอีกเสียงกลับชัดเจนยิ่งกว่า
'ที่ยังอยู่ที่นั่นก็เพราะไม่ไว้ใจเขา ไม่ใช่เพื่อใครทั้งนั้นอย่างที่เข้าใจ'
ภาพจำที่ติดตา ทุกถ้อยคำโหดร้ายถาโถมเข้าใส่...
"ฮึก...วิเหนื่อย วิเจ็บเหลือเกิน..."
รับรู้ได้ถึงดวงตาที่หนักอึ้งขึ้นทุกที ๆ บาดแผลที่เริ่มชาในคราแรกตอนนี้เริ่มเจ็บ รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด คนที่จากไปเด่นชัดขึ้นอีกคราในความทรงจำ รวมทั้งคำพูดของท่านที่ทำให้เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อไป
'ค่าของคนเราไม่ได้วัดกันจากสิ่งที่มีหรอกนะคะคุณหนู ไม่สำคัญหรอกว่า เราเกิดมาแบบไหน เราได้รับอะไร มันสำคัญว่าเราทำอะไร ให้อะไรไปบ้างต่างหาก หากทำดีสักวันทุกคนจะเห็นค่ะ รวมทั้งคุณพ่อด้วย สักวันคุณหนูจะชนะ ชนะใจท่าน สักวันค่ะ...'
ป้าปิ่นของเธอจะโกรธไหมนะ เพราะตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว เธอทำมันไม่ไหว สักวันที่ว่านั้นอาจจะไม่เกิดขึ้นกับเธอ...
"วิแพ้แล้ว วิไม่ไหวแล้วป่าปิ่นขา..." เสียงในความคิดเอ่ยบอกป้าปิ่นคนที่เธอคิดถึงสุดใจ ในยามนี้อยากไปหา อยากอยู่กับท่านและใครอีกคนเหลือเกิน...
"แม่... วิคิดถึง... วิอยากไปอยู่กับแม่ ป้าปิ่นขาให้วิไปอยู่ด้วยนะ อยู่ด้วยกันตลอดไป..."
สำนึกสุดท้าย คือคิดถึงพวกท่านทั้งสอง ก่อนสติอันเลือนรางจะพากันดับวูบไป... รวิกานต์ปิดการรับรู้จากทุกสิ่งอย่าง และปิดทุกทางของความรู้สึกเจ็บปวดลง!