พันธะหัวใจทมิฬ ภาค บำเรอรักหัวใจอสูรเถื่อน

“โอ๊ย!!!”
“ไอ้โรคจิต!”
แม้จะเห็นหน้าแล้วว่าเป็นใครก็ตามแต่นรินทิพย์ก็ด่าออกไปเหมือนเดิม ใบหน้าของอิศวรเหยเกด้วยความเจ็บ มือใหญ่ลูบศีรษะของตัวเองเป็นการบรรเทาความเจ็บ ดวงตาคมจ้องมองร่างเล็กที่เขาทาบทับอยู่ด้วยความโกรธที่เธอบังอาจมาทำร้ายร่างกายของเขา
“มันจะมากไปแล้วนะเธอกล้าดียังไงมาทำร้ายร่างกายฉัน!” เขาตะเบ็งเสียงด่าอย่างโกรธเกรี้ยว ใบหน้าหล่อเหลาบูดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจอีกทั้งยังแดงก่ำน่ากลัว ลมหายใจของชายหนุ่มถูกพ่นออกมาอย่างรุนแรง ก่อนที่เขาจะตรึงแขนทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ อารมณ์โมโหและโกรธล้วนๆ ตอนนี้ในกายของอิศวร
“คุณ...เอ่อฉัน...คุณมาทำแบบนี้กับร่างกายฉันก่อนนะคนโรคจิต” เธอเถียงอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะตอนนี้นั้นกลัวเขาขึ้นมา
“ทำอะไร? กะอีแค่กินนมตอนเช้าเนี่ยนะ” คนหน้าด้านยังพูดต่อ
“คนบ้า! คนหยาบคายพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไงกัน”
“ก็มันคือความจริง แล้วเธอว่าฉันทำอะไรอยู่ล่ะก็แค่กินนมตอนเช้าก่อนไปหาอะไรทำก็เท่านั้น” เขายังว่าต่อ
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ”
“มีสิทธิ์อะไรมาสั่งมิทราบครับ อย่าลืมนะว่าเธออยู่ในฐานะอะไร”
“ฉันรู้ตัวดีเสมอนั่นแหละค่ะว่าฉันอยู่ที่นี่ในฐานะเชลยแค้นของคุณ เป็นแค่นางบำเรอคนหนึ่งที่คุณจะทำอะไรก็ได้ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติอะไรมากมาย”