พริตตี้ปากร้ายเจ้านายปากแข็ง

“.......” ยิ้มหน้าตาระรื่น และจูงมือฉันเดินไปที่รถ “ผมอุ้มดีไหมคุณจะได้ไม่เจ็บเท้า...”
“อะไรของคุณ วันนี้คุณเป็นอะไร ไม่ต้องมาดูแลฉันดีขนาดนั้นก็ได้ ตรงนี้ก็ไม่ได้มีใครที่คุณต้องเล่นละคร” พูดไปอย่างน้อยใจ ไม่คิดก็คงไม่ได้ เพราะขนาดเขาจะให้ดอกไม้ ยังจ้างช่างภาพมาถ่ายภาพเพื่อให้สมจริง สำหรับคนรวยอย่างเขาต้องทำอะไรให้สมจริงและแนบเนียน แต่มันเป็นความแนบเนียนที่ทำให้ฉันเจ็บและไม่พอใจไง
“แล้วถ้าบอกว่า.. ไม่ได้ทำเพราะเล่นละคร แต่ทำเพราะอยากทำล่ะ..” พูดโดยไม่หันมามองหน้า แต่ยังจูงมือ
“นี่คุณจะบอกว่าคุณชอบฉันเหรอ.. ใช่ไหม? คุณชอบฉัน”... ฉันพูดตรงไปไหมนะ คุณนาสินหันมามองหน้าแบบทันที “คุณรักฉันใช่ไหม บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ก็ธรรมดา..ความสวยของฉันมันก็ต้องทำให้คุณหลงบ้างแหละ”
“หลงครับ...” พูดไปแบบทีเล่นทีจริงนะ อย่าบอกนะว่าเขารักฉันอย่างที่ฉันรักเขา ฉันหยุดเดินกับที่เมื่อเขาพูดประโยคนั้น “หลงตัวเอง.. คุณเป็นคนหลงตัวเองตั้งแต่ตอนไหน ความสวยคุณก็ธรรมดานะ ก็สวยแบบบ้านๆ”
“อี้...คูณณณณณนาสิน บ้านๆ เหรอ ทั้งสวยทั้งเอ็กซ์นี่บ้านเหรอ อย่าเดินหนีนะกลับมาเดี๋ยวนี้! อีตาคุณนาสินบ้า ตาไม่มีแวว ฉันออกจะสวยยยย”