ผีเสื้อเล่นไฟ (Play with fire)

เมื่อผู้ชายที่ตรงและขวานผ่าซากอย่างรณกรต้องโคจรมาเจอกับสาวน้อยที่แสนสดใสอย่างสิปาง การวางแผนเพื่อให้ได้รักมาจากสาวเจ้าจึงบังเกิดขึ้น แต่หารู้ไม่ว่าเขากำลังถูกซ้อนแผนจากสิปางเช่นกัน หึ! ลองไม่ทำสิ ผู้ชายปากหนักอย่างเขามีหรือจะยอมเอ่ยคำนั้นออกมา

***************************************************************************************************

“อะไรนะ?” รณกรปราดเข้าไปประชิดตัวของสิปาง แล้วดันตัวเธอไปจนหลังติดกับกำแพง จ้องหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง ในขณะที่สิปางเงยหน้ามองเขาอย่างงๆ ไม่ทราบว่าอยู่ดีๆ ชายหนุ่มเป็นอะไรขึ้นมา

“พี่กร?”

“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะปาง?” รณกรเอ่ยถามเสียงขรึม

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ พี่กรเป็นอะไร?” หญิงสาวย้อนถามเขาซื่อๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่เข้าใจกับอารมณ์ลมเพลมพัดของพ่อหนุ่มจริงๆ

“อืม” รณกรไม่พูดพร่ำทำเพลง เอามือทั้งสองประคองใบหน้าของสิปางเอาไว้ แล้วประกบริมฝีปากลงไปจุมพิตอย่างดูดดื่มเป็นเวลานาน จนกระทั่งสิปางเกือบจะหายใจไม่ทันดีที่ว่าเขาถอนริมฝีปากทันเวลาหวุดหวิดไป ไม่อย่างนั้นเธอได้หน้าเขียวหน้าดำ ลงไปกองกับพื้นเป็นแน่

“ทีหลังอย่าพูดว่ามีคนอื่นเข้าคิวรออีก ห้ามเด็ดขาด! พี่แตะเราได้คนเดียว คนเดียวเท่านั้น เข้าใจไหม คนอื่นห้าม! มานี่จัดโต๊ะกินข้าว หิวแล้ว” รณกรประกาศชัดเสียงดัง แล้วก็จับข้อมือของสิปางไว้แน่นอย่างหวงแหน คว้าเธอไปด้วยทุกที ไม่ยอมให้หญิงสาวขยับไปไหน

“รู้จุดอ่อนแล้ว” สิปางงึมงัมอยู่ในลำคอ ก้มหน้าแอบยิ้มออกมา ตอนนี้เธอทราบแล้วว่าเขา ‘ขี้หึง’ จริงๆ น่าจะรู้ตั้งแต่ตอนที่เขาต่อยกริชลงไปกองกับพื้นแล้ว ดันไปคิดว่าเขาหมั่นไส้กริชเป็นทุนเดิม แต่จริงๆ แล้วคงเพราะหึงใช่ไหม ท่าทางจะโมโหหึงร้ายเสียด้วย เนี่ยนะเหรอไม่ตบจูบ ก็อาจจะจริง เพราะมันเข้าข่าย หึงจูบ หึงจูบ แทนใช่ไหม?

“ดูเขา เชื่อเลย ดุแล้วยังระรื่นหัวเราะคิกคักอีก จำไว้นะ เป็นแฟนพี่แล้วห้ามให้ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้ พี่ไม่ชอบ” รณกรเข้าใจผิดคิดว่าหญิงสาวไม่จริงจังนึกว่าเขาพูดเล่นๆ เลยเอ่ยย้ำอีกที

“เข้าใจแล้วค่ะ ทราบแล้วว่าผู้สูงวัยขี้หึง จะทำให้หึงมากกว่าเดิม เอ๊ย จะทำตัวดีไม่ให้หึงเลยค่ะ”