ลอบรักชวนชม

เรื่องสั้นเรื่องสุดท้ายในนิยายชุด ดอกรักกลางไพร เนื้อเรื่องไม่มีปมซับซ้อน มีแต่ความน่ารัก หื่นนิดๆ (จริงเหรอ) อ่านเพื่อความบันเทิง สอยตัวอย่างมาอ่านแล้วกดซื้อเลยจ้า
..........................................................................................................................................................................
“ตื่นมาน้องก็กินโจ๊กใส่ไข่แล้วนี่จ๊ะ ตั้งสองฟองแน่ะ” เขาบังคับให้กิน
“กินแล้วก็กินอีก เดี๋ยวเราต้องไปธุระกัน” ไอ้ลอบชักเขม่นหนูมะลิ เพราะโดนแย่งความรักความสนใจ เมียสนใจหมามากกว่าผัว
“ไปไหนจ๊ะ” คำว่าเราต้องไปธุระ หมายถึงเธอต้องไปด้วย หญิงสาวจึงสงสัยว่าไปไหน ชวนชมยอมเงยหน้าจากหนูมะลิ เธอมองไม่เห็นหรอก แต่จะหันไปมองเสมอเมื่อสนใจสิ่งใด อย่างเช่นตอนนี้ที่พูดกับเขาเธอก็มองเขาทั้งที่มองไม่เห็น แต่เธอใช้ประสาทสัมผัสที่มีแทนสายตา ตอนนี้เธอสัมผัสได้ว่าเขากำลังมองเธออยู่
ไอ้ลอบมองหญิงสาวอยู่จริงๆ
“ไปหากำนันและผู้ใหญ่บ้านเสก” อยากเอาชนะนังหนูมะลิ
“ว่าอะไรนะพี่ลอบ” ชวนชมขยับหันไปหาเขาทั้งตัวด้วยความลืมตัว ผลก็คือ หนูมะลิหล่นลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น
หนูมะลิร้องเอ๋งเพราะจุก สมน้ำหน้านังหนูมะลิ ไอ้ลอบกลั้นหัวเราะดวงตาเป็นประกายพราว
“พี่ลอบส่งเชือกหนูมะลิให้น้องหน่อยจ้ะ”
ไอ้ลอบส่งให้โดยดี หญิงสาวดึงเชือกในมือเอาไว้ หนูมะลิทำเสียงไม่พอใจ มันงอน
“แม่ขอโทษ” พูดกับหมาเสร็จก็หันไปพูดกับผัว
“ไปหาอากำนันอย่างนั้นหรือจ๊ะ”
“ใช่ เมียอยากไปหากำนันไม่ใช่เหรอ ผัวก็จะพาไป แล้วก็เลยไปหาผู้ใหญ่บ้านเสกด้วย” ไอ้ลอบทำหน้ากวนๆ ใส่หนูมะลิที่กระโดดไปมาจนโดนชวนชมดุ
งี้ดๆๆ ไม่ไปไม่ได้เหรอแม่ หนูมะลิครางประท้วง มันอยากไปเดินเล่น เดี๋ยวพ่อต้องจับมันไปขังกรงเอาไว้แน่เลย
“ดีจัง” ชวนชมยิ้มใบหน้าสว่างสดใส
“ใช่ ดีมากๆ เลย ดีที่สุด” มองเมียเหมือนไม่เคยเห็น
ถ้าใครได้เห็นไอ้ลอบตอนนี้คงต้องทำหน้าพะอืดพะอม มันหวานกับเมียไม่เลือกเวลา ถ้าทำได้คงลากขึ้นบ้านไปแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้นมันไม่กล้าทำอะไรเมียนอกบ้านอีก กลัวคนงานเห็นแล้วอดใจไม่ไหวเหมือนไอ้สินกับไอ้เม่า
“พี่จะไปขอโทษกำนันใช่ไหมจ๊ะ”
“ใช่แล้ว”
“รีบไปกันเลยจ้ะ”
“กินข้าวให้เรียบร้อยเสียก่อน”
“ก็ได้จ้ะ”
โฮ่งๆๆ หนูมะลิตะกายชวนชม เป็นการเรียกร้องความสนใจ แม่ชมทิ้งมันนานเกินไปแล้วนะ
“นังหนูมะลิ” ไอ้ลอบตวาดเสียงดังด้วยความรำคาญ
หนูมะลิกลัวพ่อจนหัวหดมันส่งเสียงงี้ดๆ อ้อนแม่
“พี่ตวาดหนูมะลิทำไม” ทำเสียงดุไอ้ลอบ
ทำเสียงดุใส่มันทำไม นี่ผัวนะไม่ใช่หมา ทำเสียงให้มันดีๆ หน่อยก็ไม่ได้
“แล้วจะไปไหมบ้านกำนัน ถ้าไปก็เอานังหนูมะลิไปขัง” ทำเสียงตึง
“ไปสิจ๊ะ” ชวนชมชวนหนูมะลิเข้ากรงขัง มันไม่ยอมเดิน เธอจึงต้องอุ้มมันขึ้นมา
“เอามานี่ พี่อุ้มไปเอง แกหุบปากไปเลยนังหนูมะลิ”
หนูมะลิไม่กล้าเห่า มันทำตัวแข็งอยู่ในอ้อมแขนไอ้ลอบ ไอ้มนุษย์หน้าตาน่ากลัว ทำไมพ่อมันถึงไม่หล่อนะ