รักเทิร์นโปร

เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งหลงชอบผู้ชายปริศนา
เธอไม่เคยรู้จักเขา ไม่เคยคุย ไม่เคยแม้กระทั่งได้สบตา
รู้แค่ว่าเขาตรงสเปคและตัวก็หอมมาก จนอยากคิดเทิร์นโปร จากคนแปลกหน้าไปเป็น...เมีย

*****โปรย*****

“ถ้าผมเลิกบุหรี่ได้ อิ้งจะให้อะไร”
“คุณเดย์ขอรางวัลจากอิ้งเหรอ”
“ใช่...รางวัลจากอิ้ง” เสียงทุ้มดังขึ้น ก่อนที่อิงฟ้าจะสะดุดกับชื่อตัวเองที่ภูวิศเอ่ยออกมา นี่เขาเรียกชื่อเธอจริงๆ ใช่ไหม
“อืม...คุณเดย์อยากได้อะไรละคะ” แม้จะดีใจที่ภูวิศเอ่ยชื่อเธอ แต่อิงฟ้าก็ต้องตั้งสติเพื่อโฟกัสสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนเธอจะพลาดเสียแล้ว
“อิ้งเป็นคนถามผมเองนะ”
“ค่ะ...ขอแค่อย่าแพงนักก็พอ เพราะอิ้งไม่ค่อยมีเงิน”
“สิ่งที่ผมจะขอ อิ้งไม่ต้องใช้เงินซื้อแม้แต่บาทเดียว”
“มีด้วยเหรอคะ ของที่อิ้งไม่ต้องใช้เงินซื้อ”
“มี...เพราะผมต้องการแค่ริมฝีปากของ...อิ้ง” เอ่ยจบภูวิศก็เดินเข้ามาประชิดตัวอิงฟ้า ซึ่งระหว่างนั้นเธอมัวแต่ทบทวนประโยคที่ได้ยินไปเมื่อครู่ จึงไม่ทันได้ขยับหนี
“ตอนนี้ผมยังเลิกมันไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่ผมต้องการจะมัน ผมจะไปหาอิ้ง”
“ตะ...แต่ว่า” ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมา ภูวิศก็อยู่ใกล้เกินกว่าที่ อิงฟ้าคาดคิด และเขาก็ใช้จังหวะนั้นรวบเอาบางของเธอไว้
“ถ้าอิ้งไม่ตกลง ผมก็จะสูบบุหรี่เดี๋ยวนี้แล้วก็จะเข้าไปหา น้ำขิง”
“ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ เดี๋ยวน้ำขิงก็ได้กลิ่นบุหรี่จากตัว คุณเดย์ คราวนี้แกอาจไม่สบายเข้าจริงๆ” แม้จะตกใจแต่อิงฟ้าก็รีบห้าม
“งั้นอิ้งก็ให้คำตอบผมมาสิ ว่าได้หรือไม่ได้”
“เอ่อ...”
“ได้หรือไม่ได้” น้ำเสียงของภูวิศกำลังทำให้อิงฟ้าสะท้าน ไหนจะแววตารวมไปถึงวงแขนของเขาที่โอบรอบเอวของเธออยู่ในตอนนี้อีก
“คุณเดย์ กำลังมัดมือชกอิ้งอยู่นะ”
“ใช่”
“คุณเดย์” คำตอบของภูวิศทำเอาอิงฟ้าอึ้ง ตอนนี้เธอสับสนจริงๆ ว่าชายหนุ่มเป็นอะไรของเขากันแน่
“ทำยังไงดี ตอนนี้ผมอยากสูบบุหรี่อีกแล้วสิ”
“ตะ...ตอนนี้เหรอคะ” อิงฟ้าตกใจจนเผลอเงยหน้าขึ้นมอง ภูวิศอีกครั้ง ถึงได้รู้ว่าเวลานี้เขากำลังยิ้มและรอยยิ้มของเขาก็เจ้าเล่ห์มากด้วย
“ใช่....ตอนนี้” เอ่ยจบภูวิศก็ช้อนปลายคางของอิงฟ้าขึ้น จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงมาเพื่อมอบจูบให้เธอ จูบแรกสัมผัสแรกจากเขาทำให้อิงฟ้าใจเต้นรัว ร่างบอบบางร้อนรุ่มราวกับกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ วิ่งผ่าน หูอื้อตาลายและรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอย
ในขณะที่ภูวิศเองก็กำลังดื่มด่ำกับรสจูบที่แสนหวานจาก อิงฟ้าเช่นเดียวกัน ริมฝีปากนุ่มๆ ของเธอทำให้เขาหลงใหล จนหัวใจจากที่เคยด้านชากลับมาเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะอย่างเช่นในตอนนี้ได้
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกดีกับการจูบเช่นในตอนนี้
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยโหยหาใครเท่าอิงฟ้ามาก่อน
นานแค่ไหนที่เขาไม่เคยตกหลุมรักใคร
กระทั่งได้มาเจอ...เธอ
ภูวิศตัดใจถอนจูบแรกออกอย่างอ้อยอิ่ง นั่นก็เพื่อสบตากับอิงฟ้า จะได้มองเข้าไปในดวงตาของเธอว่าคิดเช่นเดียวกับเขาไหม และคำตอบที่เขาได้คือ...ใช่
จูบครั้งที่สองจึงเกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้อิงฟ้าปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปช้าๆ
แต่ก็วาบหวามด้วยสัมผัสที่ภูวิศมอบให้ ริมฝีปากเขาช่างร้ายกาจ เพราะมันอ่อนหวานและเร่าร้อนจนเธอเกือบทำให้เธอหมดลมหายใจ
และนี่คือวิธีหยุดตัวเอง เพื่อไม่ให้สูบบุหรี่ในแบบเฉพาะของเขา

++++++++++++++++++++++

“เขาบอกว่าเบื่อดูตัวเหรอ หรือว่าเขาไปดูตัวมา ฮอตจริงอะไรจริง” นอกจากเรื่องที่ภูวิศเอ่ยขอให้เธอเป็นภรรยาหลอกๆ ให้เขาแล้วนั้น เรื่องที่เขาพูดว่าไปดูตัวมาก็วนเวียนอยู่ในหัวของอิงฟ้าเช่นกัน
“ขนาดเขาเพิ่งโสดนะเนี่ย” อิงฟ้าพึมพำออกมา ก่อนจะนอนกลิ้งไปกลิ้งมาเพื่อคิดว่าจะตอบภูวิศยังไงดี รับหรือไม่รับ ถ้าไม่รับก็สงสารเขาเหมือนกัน แต่ถ้ารับเธอจะต้องคิดว่าเหนื่อยเขาอีกสักเท่าไหร่หรือว่าไม่คิดดี คิดไปคิดมาอิงฟ้าก็เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
แต่พอเจอหน้ากันในตอนเช้า ภูวิศก็ไม่ได้เซ้าซี้เอาคำตอบเสียตอนนั้น อิงฟ้าจึงพลอยมีเวลาได้คิดทบทวน และเธอก็เอาเรื่องนี้ไปปรึกษากิ่งเหมย นั่นทำเอาคนฟังช็อคไปเหมือนกัน
“แฟนก็ยังไม่ได้เป็น นี่แกจะขยับไปเป็นภรรเมียคุณภูวิศเขาเลยเหรออิ้ง” กิ่งเหมยจงใจใช้คำว่าภรรเมียแทนคำว่าภรรยา เพื่อไม่ให้การสนทนาครั้งนี้ดูเครียดจนเกินไป
“ภรรยาเมียคั่นเวลา พ่วงกันท่าสาวๆ คนอื่นด้วย เฮ้อ!...แกว่าฉันควรรับดีไหมอะ”
“ดี”
“อ้าว! ดีเหรอ” อิงฟ้าตาโต นั่นเพราะนึกว่ากิ่งเหมยจะค้านเสียอีก
“อื้อ...แกจะได้ซ้อมไว้ก่อนไง พอเป็นจริงจะได้ไม่ตื่นเต้น”
“มโนแล้วแกน่ะ
“เอานะ เป็นไปเถอะ คิดเสียว่าสงสาร เพราะถ้าไม่ลำบากใจจริงๆ คุณภูวิศคงไม่เอ่ยปากขอแกไปเป็นเมียหรอก” กิ่งเหมยเอ่ยอย่างสนุก
“โอ๊ยยายเหมย เขาขอให้ฉันไปเล่นละครเป็นเมียปลอมๆ ไม่ได้เป็นจริง”
“นั่นแหละๆ ช่วยๆ คุณภูวิศไปเถอะ เผื่อผลบุญจะส่งให้แกกับเขาได้เป็นผัวเมียกันจริงๆ”