ทาสรักคนเถื่อน

แม้อยากจะขัดขืน หากในความมืด ร่างกายอันใหญ่โตนั้นก็ให้ความรู้สึกที่อบอุ่นและปลอดภัยจนเธอไม่อยากผลักไสเขาออกห่าง แสงจันทร์คืนข้างแรมสาดแสงสลัวลาง ลอดบานหน้าต่างลงมาพอให้เห็นความเป็นไปบนเตียงนอนเล็กๆภายในเรือนพักของนายหัว
เพียงครู่เดียว ร่างทั้งสองก็เปลือยเปล่า แลเห็นสีผิวเข้มคล้ำของนายหัวตัดกันกับผิวขาวผ่องของมินตราอย่างชัดเจน
ขณะที่ร่างกายทั้งสองกำลังเบียดเคล้า นายหัวแกล้งกดร่างของเธอให้ราบลง แล้วทิ้งร่างใหญ่โตของตนลงทับด้วยน้ำหนักตัวทั้งหมด หญิงสาวดิ้นขลุกขลัก บ่นว่าเขาตัวหนัก และเธอก็กลัวมาก…มันเป็นครั้งแรก ซึ่งนายหัวก็เข้าใจถึงความจริงในข้อนั้น
“ไม่ต้องกลัว”
เขากระซิบจนริมฝีปากชิดใบหู ฝังใบหน้าลงข้างลำคอระหง เคราสาก ถาก ไถ ใช้ความระคายปลุกเร้าจนหญิงสาวมิอาจซุกซ่อนเสียงครางเอาไว้ได้ เสียงหอบหายใจเริ่มดังชัด ขณะที่เขาก้มหน้าสูดเคล้ากลิ่นเนื้อสาวเย้ายวนใจ ระเรื่อยลงมาถึงเนินไหล่สะอ้าน ก่อนจะไปหยุดหาความสำราญที่ยอดทรวง สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหัวใจเต้น
เพียงแค่ปลายลิ้นและอุ้งมืออุ่นของเขาที่สัมผัสผาดๆ ก็ถึงกับทำให้เธอต้องลู่ไหล่ รู้สึกกระดากอายกับวิธีการที่นายหัวกำลังทำสิ่งซึ่งเรียกว่าการแสดงความรักต่อเธอ แม้ลึกๆในใจก็ยังหวั่น กับบทเรียนรักที่กำลังจะได้รับในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า
“กลัวค่ะ” คนที่อยู่ใต้ร่างร้องออกมาเบาๆ รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังลีบเล็กลงทุกที ความหวาดกลัวทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าทุกสรีระในร่างกายของนายหัวกำลังเติบใหญ่ขึ้นจนเธอทั้งกลัวทั้งเกร็ง
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ นายหัวจึงกระซิบปลอบเบาๆว่า
“กลัวก็หลับตา อีกประเดี๋ยว…น้ำหนักและขนาดก็จะไม่เป็นปัญหา ธรรมชาติจะเตรียมทุกอย่างเอาไว้พร้อม เพียงแค่เราปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ” เขายืนยันถึงความพร้อมของเธอด้วยอุ้งมือและลำนิ้วแกร่งที่กรีดชำแรกลงกลางเกสรดอกไม้เบาๆ จากนั้นก็พ่น