บุปผาเคียงพยัคฆ์

“เอาเถิดเป็นเปิ่นหวางผิดเองพอใจหรือไม่”
ใบหน้างามยิ้มจนแก้มปริก่อนจะรีบควบคุมตนเองปรับสีหน้าแสร้งบึ้งตึงเมื่อคนตัวโตหมุนตัวนางไปสบตาคม
“ผิดหรือที่เปิ่นหวางหวงเจ้า”
คิ้วเรียวขมวดเป็นปม บางเรื่องนางก็โง่งมจริงๆดังที่เขาว่า หน้าผากมนโดนจุมพิตเบาอีกครั้งอย่างอ่อนโยน
“นอกจากรอยยิ้มแล้ว ร่างกายของเจ้าก็ห้ามใครสัมผัสนอกจากเปิ่นหวางเข้าใจหรือไม่”
ใบหน้างามแดงระเรื่ออีกครั้งเมื่อเข้าใจความหมายที่คนตรงหน้าสื่อ ดวงตาหวานไม่กล้าจดจ้องเขาตรงๆ มือหนาข้างหนึ่งโอบเอวบางแนบชิด อีกข้างเชยคางมนขึ้นสบตาเขา
“แต่งงานกับเปิ่นหวางได้หรือไม่”