รักผิดใจ

“กูนึกอยู่แล้วว่ามึงจะต้องมาไม้นี้ จะพูดให้กูรับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนอย่างงั้นเหรอ”
เกล้าก้มหน้างุดพร้อมพยักหน้าน้อยๆ
ชินยิ้มเหี้ยม ยื่นมือไปจิกเส้นผมของเกล้าขึ้นอย่างแรงเพื่อให้ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา
“โอ๊ย เกล้า เจ็บนะครับ เกล้าเจ็บ ปล่อยก่อนครับ ปล่อยก่อน”
เกล้าร้องอ้อนวอน รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งหนังหัว
“อยากให้กูรับผิดชอบมึงมากงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ อยากให้กูรับผิดชอบมึงนัก ก็หน้าด้านไปฟ้องยายมึงให้มาเอาเรื่องกูสิ ไปสิ ไปเลย กูไม่กลัว”
“...”
“มึงคิดว่ายายมึงจะเชื่อคำพูดของเด็กเมื่อวานซืนอย่างมึงเหรอ เขาไม่เชื่อคำพูดเด็กอย่างมึงหรอก หรือถ้าเชื่อแล้วยายมึงไปฟ้องเจ้านาย มึงคิดว่านายเขาจะเอาใครไว้ และไล่ใครออก”
“...”
“ระหว่างมือซ้ายคนสำคัญอย่างกู กับแม่บ้านกระจอกๆ อย่างมึง”
“...”
“ถ้าเรื่องนี้ถึงหูนายแทนละก็ ยายมึงเดือดร้อนตอนแก่แน่ ไม่มีที่พึ่งต้องกลับไปอยู่บ้านนอกเพราะเด็กร่านอย่างมึงเป็นต้นเหตุ หรือว่ามึงอยากให้ยายมึงเดือดร้อนละ เลือกให้ดีละ กูรู้ว่าเด็กอย่างมึงไม่โง่”
เกล้าเม้มปากแน่น รู้สึกเสียใจที่ชินพูดกับเขาแบบนี้
เขาไม่อยากให้ยายต้องมาเดือดร้อนกับเรื่องของเขา
อะไรที่ทนได้ เขาก็จะทนเพื่อยาย เพราะยายของเขาแก่แล้ว หากยายถูกไล่ออก ยายจะไปอยู่ที่ไหน
แม่เองก็อยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง เปลี่ยนคนรักไปเรื่อยๆ
เขาขอทนทุกข์ทรมานคนเดียวดีกว่า
“เกล้าจะไม่บอกยายครับ พี่ชินอย่าทำให้ยายเดือดร้อนนะครับ พี่ชินจะให้เกล้าทำอะไร เกล้ายอมทุกอย่างเลยครับ”
เพื่อยาย เขายอมได้ทุกอย่าง เขาไม่อยากให้ยายต้องมาเดือดร้อนกับเรื่องเล็กๆ แบบนี้
“ทุกอย่างเลยงั้นเหรอ”
“ทุกอย่างเลยครับ”
ชินยิ้มมุมปากพอใจ
“แล้วถ้ากูต้องการให้มึงอ้าขามึงออกกว้างๆ เป็นที่รองรับอารมณ์กูแบบเมื่อคืน มึงจะทำมั้ย”
เกล้าอ้าปากค้างเมื่อได้ยิน
แต่เมื่อนึกถึงยาย กลัวยายต้องลำบากเพราะเขา เขา…
ยอมทำ
ร่างเล็กพยักหน้าตอบทันที
“ยอมครับ ยอม”