ปรารถนารักเมียเด็ก

ปรารถนารักเมียเด็ก
ชุดโคแก่กินหญ้าอ่อน

วายุ ภูบดินทร์ หรือ นายลม (อายุ 34 ปี)
ขวัญข้าว แดนสรวง หรือ หนูขวัญ (อายุ 21 ปี)

ตัวอย่าง
“นายเมื่อยไหม เดี๋ยวหนูนวดให้”
ขวัญข้าวเอ่ยขึ้นเสียงหวานพร้อมกับวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะก่อนที่มือเรียวจะนวดลงบนไหล่แกร่งอย่างนุ่มนวล
วายุเพียงแต่หรี่ตามองใบหน้าหวานนิ่งโดยไม่พูดอะไร
“พี่พิมเขาชอบนาย”ขวัญข้าวเอ่ยขึ้นเสียงหวานขยับตัวนั่งลงบนที่วางแขนเก้าอี้นวมตัวโตที่ร่างสูงนั่งอยู่บดเบียดด้านข้างให้เสียดสีกับไหล่แกร่งก่อนที่มือเรียวจะค่อยๆบีบนวดลงตามสะโพกหนาไปยังต้นขาแกร่งเน้นจังหวะจะโคนอย่างรู้ดี ยิ่งร่างสูงหายใจติดขัดเธอก็ยิ่งนวดย้ำอย่างอ้อยอิ่ง
“อย่างนั้นเหรอ”วายุเอ่ยขึ้นเสียงเรียบขยับนั่งตัวตรงมองใบหน้าหวานด้วยสายตารู้ทัน
"แต่นายมีหนูอยู่แล้ว ห้ามนายยุ่งกับพี่พิมนะ ไม่อย่างนั่นหนูจะไม่ให้นายกอด ไม่ให้นายจูบ ขึ้นไปกรุงเทพก็จะไม่ให้นายเข้าห้องด้วย"ขวัญข้าวเอ่ยขึ้นอย่างข่มขู่โดยที่มือเรียวยังทำหน้าที่ไม่ยอมหยุด บางจังหวะก็เป็นเธอเองที่แทบกลั้นหายใจเมื่อเผลอไปโดยความแข็งแกร่งของเขาที่โชว์เด่นภายใต้กางเกงเนื้อหนาอย่างไม่ตั้งใจ
วายุเพียงแต่กระตุกยิ้มมุมปากโดยไม่พูดอะไร
"หนูพูดจริงๆนะ นายทำใจได้เหรอที่จะไม่ได้กอดหนู"เสียงหวานยังพูดไม่หยุด
นั่นสิ เขาทำใจได้จริงๆเหรอ ส่วนเธอแน่นอนว่าเธอทำใจไม่ได้
แค่คิดว่าอกแกร่งที่เธอเคยซบจะถูกคนอื่นทับรอย ก็ทำให้เธอหงุดหงิดแทบบ้าแล้ว
“ใครสอนให้ทำแบบนี้”
“สอนอะไร อ่อ นวดเหรอ นายชอบหรือเปล่า ถ้าชอบนายก็ห้ามมีคนอื่นนะต้องมีแค่หนูคนเดียว แล้วหนูจะนวดให้นายทุกวันเลย ว่าไงจ้ะนายชอบไหมที่หนูนวดให้แบบนี้ ว้าย!”ขวัญข้าวถึงกับยิ้มกว้างออกมาทันที พร้อมกับนิ้วเรียวที่ขยับเพิ่มแรงบีบบริเวณต้นขาแกร่งอย่างจงใจก่อนจะร้องเสียงหลงขึ้นมาเมื่ออยู่ๆร่างสูงก็ตวัดแขนอุ้มร่างบางของเธอขึ้นมานั่งคร่อมบนตักแกร่งของเขาได้อย่างพอดิบพอดี
……………………………………………………………………..

“มันเป็นใคร"
"ใครจ๊ะ"ขวัญข้าวเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินเอาแก้วเบียร์ไปวางบนโต๊ะตัวเล็กที่วางอยู่ข้างเตียงกว้างพร้อมกับนั่งลงข้างร่างสูงทันที
"คนที่มาส่งเธอมันเป็นใคร"
"อ่อ มนัสเพื่อนที่เรียนด้วยกันที่กรุงเทพ หนูก็เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนเชียงใหม่ แถมบ้านอยู่ในตลาดนี่เอง"ขวัญข้าวถึงกับบางอ้อก่อนจะเอ่ยถึงคนที่อีกฝ่ายถามถึง
วายุถึงกับหน้าตึงขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินร่างบางเอ่ยถึงคนที่ทำให้ตัวเองอารมณ์ขุ่น แต่ก็เหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้เรื่องเพราะยังคงพูดไม่หยุด
“มนัสเป็นลูกของเถ้าแก่ยงที่เปิดร้านขายรถจักรยานที่ท้ายตลาด นายรู้ไหมว่าเถ้าแก่ลดค่ารถจักรยานให้หนูตั้งสองร้อยแน่ะ”
“หยุดพูดได้หรือยัง”
ขวัญข้าวถึงกับหยุดพูดแทบจะทันที ดวงตากลมโตได้แต่มองร่างสูงอย่างสงสัยก่อนจะยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร
"นายหึงเหรอ"
"ฉันบอกตอนไหนว่าหึง"วายุถึงกับชะงักไปทันทีก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่ม
"ไม่ได้บอก แต่หนูรู้ว่านายหึง"ขวัญข้าวถึงกับยิ้มร่าก่อนจะขยับเข้าหาร่างสูงพร้อมกับแขนเรียวที่ยกขึ้นโอบกอดคอหนาอย่างออดอ้อน
ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องบอกเธอก็รู้ ในเมื่อเขาจะอารมณ์เสียทุกครั้งเวลาที่เธออยู่ใกล้ผู้ชายอื่น
แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะหึงเธอกับมนัส แสดงว่าที่หน้าตึงก็คงจะเพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องงานอย่างที่จอยเข้าใจ
หึงอย่างนั้นเหรอ!
ทำไมนะคำๆนี้มันถึงได้อุ่นซ่านหัวใจดวงน้อยๆของเธอยิ่งนัก
"รู้ดี"วายุเอ่ยขึ้นเสียงเรียบหรี่ตามองใบหน้าหวานด้วยสายตานิ่ง
"หนูไม่ใช่หมาสักหน่อย"