คุณป๋าที่รัก

‘เธอคือใคร?’ รังสิมันต์ตั้งคำถาม ตาคมกริบดุจพญาเหยี่ยวตวัดมองหญิงสาวตรงหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลยสักวินาทีเดียว เธอเปรียบเสมือนแม่เหล็กที่สามารถดึงดูดความสนใจจากเขาได้ นัยน์ตาเธอเศร้า แต่เป็นความเศร้าที่ตราตรึงใจแฝงไปด้วยเสน่ห์สะกดตาคนมองให้หลงใหล เธอทำให้เขาสนใจเพียงเธอ มากกว่ารถยนต์คันหรูราคาแพงที่เธอยืนโปรโมทซะอีก รังสิมันต์อยากทำความรู้จักเธออย่างลึกซึ้ง
“เธอเด็กเกินไป”
“แต่ท่านไม่แก่เกินไปสำหรับฉันนะคะ”
“นั่นสิ หากฉันไม่แก่เกินไปสำหรับเธอ ทำไมเธอถึงเรียกฉันว่าท่านล่ะ รู้ไหมว่ามันทำให้ฉันดูแก่เหมือนพวกตาเฒ่าหัวงู”
“ฉันไม่รู้นี่คะว่าต้องเรียกท่านว่ายังไง”
“ทำให้ฉันพึงพอใจแล้วฉันจะมอบสรรพนามเรียกขานที่ถูกต้องเธอดีไหม”
“ดีค่ะ เพราะฉันเองก็ไม่ชอบรับอะไรมาง่ายๆ โดยที่ยังไม่ลงมือโชว์ความสามารถของตัวเอง”
“หึ...จัดการฉันสิดาวประดับ”