ชะตาร้ายพ่ายรัก

ฮุยอิน ถูกกบฏถ่ายทอดความเป็นปีศาจเข้าสู่เลือดเนื้อจนทุกราตรี นางต้องออกล่าอาละวาดกวาดฆ่าผู้อื่นไม่ว่างเว้น!
จนนางมาพบกับแม่ทัพหนุ่มผู้ที่เคยเฝ้าเพ้อละเมอหา เขาคือผู้ที่จุดประกายความหวังให้นางพ้นจากการต้องตกอยู่ใต้อำนาจแห่งปีศาจงูชั่วร้าย
ยิ่งนานวัน ความชิตใกล้แปรผันเป็นความลึกซึ้ง ท่ามกลางเส้นตายของการต่อสู้ระหว่างความรักและโชคชะตา
สุดท้ายแล้วเฟยหงจะลิขิตความรักออกมาในรูปแบบใด เมื่อสตรีอันเป็นที่รักขอเลือกจบชีวิตลงเพื่อหลีกหนีความอัปยศแห่งการเป็นปีศาจ
.....................................
"ปี..ศาจ!"
เฉินกงจำมันได้ดีไม่มีวันลืม ฮุยอินได้ยินเสียงอันคุ้นเคยก็จับจ้องชายผู้มีแขนข้างเดียวเขม็งก่อนแววตาแดงก่ำจะเปลี่ยน กลับกลายเป็นร้องไห้ ขดม้วนตัวกับพื้นและกลายร่างส่วนหัวให้เป็นมนุษย์
"ฮุยอิน!!"
"พะ...พี่ชาย ฮือๆๆๆๆ"
เฉินกงน้ำตาไหลพราก แขนเพียงข้างเดียวอ้าออก ฮุยอินร้องไห้โฮ ลากเลื้อยตนเองไปในอ้อมกอดนั้น
"พี่ชายของข้า ฮือๆๆๆๆ พี่ยังไม่ตาย"
"น้องพี่ ฮือๆๆๆๆ"
ทั้งสองสวมกอดกันร้องไห้ด้วยความคิดถึง แต่อีกมุม น้ำตาของเฟยหงก็ไหลรินออกมาเช่นกันเมื่อเห็นหญิงผู้ที่ตนปรารถนา...เป็นปีศาจดั่งที่คิดไว้
"แม่นาง..."
เฟยหงออกมาพร้อมส่งเสียงเรียก ฮุยอินตกใจหันขวับไปมอง เห็นเฟยหงกำลังยืนกำกระบี่ในมือไว้แน่น ดวงตาของเขากำลังคลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ แต่สีหน้าคมดุนั้นแผ่ซ่านความผิดหวังออกมาจนรู้สึกได้
"ท่าน...ท่านเฟยหง"
ฮุยอินลากเลื้อยเข้าไปหา แต่เฟยหงขยับหนีจนทำให้ฮุยอินหัวใจแทบสลาย
"ทะ...ท่านรังเกียจข้าหรือ..."
ฮุยอินถามออกมาอย่างเจ็บปวด เฟยหงขบกรามแน่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าผู้อื่น เขาเป็นแม่ทัพ เขาเป็นนักรบ เขาต้องเข้มแข็ง
"ข้ารับบัญชาให้มาปราบปีศาจ แต่ช้า...กลับมารักปีศาจ!"
เฟยหงกัดฟันเอ่ยอย่างเจ็บปวดใจ ฮุยอินน้ำตาไหลพราก เฉินกงตรงเข้าไปกั้นกลางระหว่างทั้งสองทันที
"สะ..สหาย นางคือ..."
"นางคือหญิงที่ข้าปรารถนา"
เฟยหงตอบกลับ แต่แววตาของเขากลับมองฮุยอินด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป
"สหาย...นางคือน้องสาวของข้า"
เฉินกงสารภาพเสียงสั่น รู้ดีว่าเฟยหงกำลังคิดอะไรอยู่
"ขออภัยสหาย ข้าไม่เคยละเลยแก่หน้าที่ที่ได้รับบัญชา"
เฟยหงหันไปกล่าวกับเฉินกงพลางหันมาสบตากับฮุยอินที่ท่อนล่างเป็นงูยาวด้วยความเจ็บปวด
"สหาย ข้ารู้ว่าท่านหนักแน่นในหน้าที่ แต่หากท่านทำลงไปแล้ว ท่านจะไม่เสียใจภายหลังแน่หรือ ไม่ต้องเห็นแก่ข้า แต่จงเห็นแก่ความรักที่ท่านมีต่อนางเถิด"
เฟยหงกำล้งช็อก เฉินกงจึงให้สติก่อนที่เขาจะทำสิ่งใดลงไปโดยไม่อยากย้อนหวนคืนเพื่อแก้ไขได้
"ข้าไม่ได้อยากเป็นปีศาจ พวกมันถ่ายทอดความเป็นปีศาจให้แก่ข้าเอง ข้าอยากเป็นมนุษย์เช่นท่าน ยามที่ข้าอยู่ใกล้ท่าน ข้าเป็นตัวของตัวเอง ข้าพยายามที่จะอยู่ใกล้ท่านให้มากที่สุด แต่ข้าเข้าใจ..หน้าที่อยู่เหนืออารมณ์และเหตุผลทั้งปวง ท่านจงปราบข้าดั่งที่แม่ทัพควรกระทำ"
ฮุยอินไม่อยากให้เขาต้องลำบากใจ นางเลื้อยเข้าไปหาทั้งน้ำตาพลางไปหยุดตรงหน้าของเขา ก่อนหลับตาลงยอมรับโทษทัณฑ์ด้วยใจอันเด็ดเดี่ยว