แม่ไทร

"ข้าฝันเห็นศรีวรรณมาสองคืนแล้ววะ ข้าอยากเจอศรีวรรณ เอ็งช่วยตอบข้าให้หายข้องใจเสียทีเถอะว่าศรีวรรณหายไปไหน ข้าอยากเจอนางมากเลยวะ"
น้ำเสียงของชาติแผ่ไปด้วยความทุกข์และความเศร้า บุญมีสะอึก เห็นสีหน้าเพื่อนแล้วก็สงสารจับใจ
"ไอ้ชาติ เอ็งฟังข้านะ เอ็งถามให้ตายก็ไม่มีใครบอกเอ็งเรื่องศรีวรรณได้หรอก แม้แต่ข้า"
"ทำไมล่ะวะ"
"ทุกคนล้วนแต่รักชีวิตตัวเอง ใครที่พูดถึงศรีวรรณล้วนต้องตาย ชาติ ข้าจำได้ว่าเอ็งเคยสัญญารักไว้กับศรีวรรณที่ต้นไทร เอ็งไปถอนคำสาบานเถอะ"
"ทำไมต้องถอน ข้ายังรักศรีวรรณ ยังรักนางไม่เคยเปลี่ยน"
"แต่เอ็งมีเมียใหม่แล้ว มีลูกแล้วและเมียเอ็งก็ไม่ใช่ศรีวรรณ ไปถอนเถอะเผื่ออะไรจะดีขึ้น"
บุญมีส่งสายตาเป็นการขอร้อง อยากจะบอกใจจะขาดว่าศรีวรรณตายไปแล้วแต่ทำไม่ได้ เขาคงช่วยเพื่อนได้เพียงแค่นี้ ชาติไม่ค่อยเข้าใจนัก เขาหอบความสงสัยกลับไปอีกเช่นเคย
คล้อยหลังชาติได้เพียงไม่นาน ลมก็พัดแรงวูบเข้ามาจนบุญมีที่ระแวงอยู่ก่อนแล้วถึงกับผงะ
"พี่พูดมากเกินไป!!!"
ศรีวรรณปรากฏตัวขึ้นพลางตวาดลั่น บุญมีถึงกับเข่าอ่อนทรุดฮวบไปนั่งกับพื้นพลางยกมือไหว้
"ถ้าไม่ติดว่าข้ารู้จักพี่มาตั้งแต่เด็ก ข้าหักคอพี่ตายเหมือนศพก่อนๆไปแล้ว!!!"
"ศรีวรรณ พี่รู้ว่าเอ็งแค้น เอ็งเจ็บ แต่มันผ่านมาแล้วไม่ใช่เหรอวะ เอ็งอย่าทำอะไรไอ้ชาติเลย อย่างน้อยมันก็คือผัวเอ็ง"
"ก็เพราะเป็นผัว ผัวที่หญิงคนหนึ่งรักและเทิดทูนสุดหัวใจจนโดนทิ้ง โดนหักหลัง โดนเหยียบย่ำหัวใจอย่างไม่ใยดี นี่หรือรักที่ล้ำเลอค่า พี่ไม่เป็นข้าพี่ไม่มีวันเข้าใจหรอก!!"
"แล้วอย่างไร เอ็งจะสถิตเป็นแม่ไทร จองล้างจองผลาญอาฆาตไม่ผุดไม่เกิดเอ็งมีความสุขหรือศรีวรรณ"
"อย่าสอนข้า ความรักมันทำร้ายข้าก่อน!!"