บ่วงรักเล่ห์จอมมาร

"หลีกไปให้พ้น!" ข้าวหอมเจ็บมือไปหมดแล้ว
"จะไปไหนหืม ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอกข้าวหอม แม่หัวขโมย" ฟรานเชสยืนขวางเป็นยักษ์ปักหลั่นไม่ยอมให้ข้าวหอมได้ออกจากห้องนี้ไปได้ง่าย
"ปล่อยฉันกลับไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ได้เอาของอะไรคุณมา เช็คใบนั้นฉันก็ไม่ได้เอามา ของของคุณฉันไม่ได้เอามาฮื่อๆ ปล่อยฉันไป" ข้าวหอมระดมทุบอกของฟรานเชสสะเปะสะปะไม่สนว่าจะโดนตรงไหนของเขาบ้าง ขอให้เธอได้ระบายออกมา เธอร้องไห้น้ำตาไหลพรากเจ็บเจียนขาดใจ เขาจะเอาอะไรกับเธออีก
"หึหึ เธอบอกว่าไม่ได้เอามาเหรอข้าวหอม! ผิดแล้วเธอเอามาและสำคัญด้วย" ฟรานเชสกระตุกยิ้มมุมปากเยาะๆ พร้อมกับคามรามเสียงในลำคอ หรี่ตามองคนตัวเล็กตรงหน้าที่ทุบอกเขาจนเจ็บมาหอบตัวโยน ร้องไห้สะอึกสะอื้น อย่างน่าสงสาร
"ฉันไม่ได้เอามา คุณปรักปรำฉันคนเลว" ข้าวหอมส่ายหน้าไปมา เงยหน้ามองน้ำตามองใบหน้าคมเข้มที่ตอนนี้ดูดุดันน่ากลัว เธอร้องบอกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทากล้ำกลืนเสียงสะอื้นเอาไว้
"ฉันไม่ได้ปรักปรำข้าวหอม และสิ่งที่เธอเอามาเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่กำลังอยู่ในท้องของเธอยังไงล่ะ! เลือดเนื้อเชื้อไขของฉันอยู่ในท้องเธอ และอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะหรือเธอจะเถียงว่าไม่ได้ท้องข้าวหอมหืม!" ฟรานเชสตวัดมือจับต้นแขนทั้งสองข้างของข้าวหอมเอาไว้ ดึงร่างเล็กที่ขัดขืนเข้าหาตัวพร้อมกับยื่นใบหน้าคมเข้มเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะเค้นเสียงรอดไรฟันบอกกลับมาทำให้ข้าวหอมเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าเขาจะรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์
"คุณรู้ ไม่! แกเป็นของฉันของฉันคนเดียว แกไม่ใช่ลูกคุณ" ข้าวหอมอุทานออกมาอย่างละเมอพอตั้งสติได้รีบปฏิเสธออกมาเสียงสั่นพร่าและพยายามดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนแข็งแรงที่จับไว้ราวกับคีมเหล็ก
"อย่ามาโกหกเสียให้ยากข้าวหอม ตั้งแต่วันนั้นไม่มีใครมาทับรอยฉันอย่างแน่นอน แม้แต่ไอ้จัสตินนั่นที่มันอยากจะเป็นพ่อของลูกฉันจนตัวสั่นก็ไม่ได้แตะต้อง ฝันไปเถอะ!! พ่อของลูกและผัวตัวจริงอยู่ตรงนี้ผู้ชายหน้าไหนก็อย่าได้แหยม" ฟรานเชสกัดฟันกรอดเมื่อคนตัวเล็กปฏิเสธ เขาถึงกับควันออกหูเพราะความหึงหวง คนของเขาที่คอยตามรายงานทั้งหมดไม่มีบกพร่อง ข้าวหอมไม่มีใคร ถึงแม้ว่าลูกน้องเขาจะไม่ได้รายงานเขาก็มั่นใจว่าข้าวหอมและลูกเป็นของเขาคนเดียวอย่างแน่นอน เขาเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวของเธอนับแต่นี้ไปจะไม่ให้ใครมาทับรอยของเขาอย่างเด็ดขาด
"คุณมันเลว สารเลว ฮื่อๆ " ข้าวหอมก่นด่าฟรานเชสเสียงสั่นเครือเหงื่อผุดเต็มหน้าผากนูนใบหน้าดวงตาแดงก่ำน้ำตาไหลพราก
"หยุดว่าผัวได้แล้วข้าวหอมไม่เหนื่อยบ้างเหรอ! ลูกออกมาคงหน้าเหมือนพ่อหล่อแบบพ่ออย่างแน่นอนเมียด่าไม่เลิกแบบนี้" ฟรานเชสไม่วายสัพยอกให้ข้าวหอมได้โมโห
"ไม่ลูกฉันจะไม่เหมือนคุณไม่เหมือนอย่างแน่นอน!" ข้าวหอมปฏิเสธเสียงสั่นรัว เธอไม่ยอมรับเธอไม่อยากคิดตามที่เขาพูด ทั้งที่เธอไม่อาจปฏิเสธความเป็นจริงได้ว่าอย่างน้อยลูกของเธอต้องเหมือนเขาอย่างแน่นอนไม่มากก็น้อย เพราะเขาคือพ่อของลูกเธอคนที่เธอทั้งรักและชังที่สุด