สัญญารักพันปี

เรื่องนี้จะเล่าทั้งอดีตและปัจจุบันสลับกันไปมานะคะ
.....................................................................................................................................................................
สาเหตุมาจากพระเอกหลงอนุมากกว่านางเอก จึงทำให้นางเอกตาย ในชาติอดีตเมื่อมาเกิดใหม่ นางเอกลืมอดีตหมดแล้ว เพราะนางดื่มน้ำแกงยายเมิ่ง พระเอกนั่นไม่ได้ดื่มน้ำแกงยายเมิ่ง จึงจำเรื่องราวทุกอย่างได้
......................................................................................................................................................................
“เป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องดูแลนายท่านเจ้าค่ะ”
ชายหนุ่มรู้สึกผิดจริงๆ ช่วงนี้ที่เขากลับมาจากค่ายทหารเขาค้างแรมอยู่กับหวังฮูหยินจึงไม่ได้ไปหาอนุโจเลย ยังไงคืนนี้ก็ต้องไปค้างกับอนุโจ หวังฮูหยินเป็นคนใจกว้างยังไงก็คงจะเข้าใจ หวังซีเฟิงเห็นว่าอากาศค่อนข้างหนาวจึงไล่ให้อนุโจกลับเรือนก่อนที่นางจะเดินออกไป เขาไม่ลืมบอกว่าคืนนี้จะไปหานาง
ทำให้อนุโจสำราญใจยิ่งนัก นางเดินออกมาจากศาลาไม่กี่ก้าวก็พบหวังฮูหยินกับสาวใช้ หลีหยวนหยวนมองประเมินอนุโจผู้ที่แต่งเข้าจวนมาได้ไม่นาน นางช่างหว่านเสน่ห์จริงๆ
คุยกับท่านพี่นานเป็นชั่วยาม
อนุโจคารวะหวังฮูหยินด้วยสีหน้ายิ้มระรื่น
แล้วเดินได้ไม่กี่ก้าวอนุโจก็ล้มลงกับพื้นหญ้าหน้าคะมำ
เสียงกรีดร้องของอนุโจทำให้หวังซีเฟิงที่อยู่ในศาลาหันไปมอง ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาตกใจไม่น้อย อนุโจล้มลงกับพื้นต่อหน้าหวังฮูหยิน ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบสาวเท้าเข้าไปในสวนทันที
“เกิดอะไรขึ้น” เขาถามหวังฮูหยินพร้อมประคองอนุโจไว้ในอ้อมอก ทำให้หวังฮูหยินแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่ ส่วนอนุโจเอาแต่ร้องไห้ อาลี่คันปากอยากจะพูดเหลือเกิน หวังฮูหยินส่งสายตาไปหาอาลี่ทำให้กลืนคำพูดลงคอไป
“นางคารวะข้า แล้วเดินไปไม่กี่ก้าวก็หกล้มเจ้าค่ะ” น้ำเสียงราบเรียกเอ่ยออกไป
“จริงหรือ” เขาถามอนุโจในอ้อมอก
“ข้ารู้สึกว่าเหมือนมีคนขัดขาเจ้าค่ะ” คำพูดของอนุโจเหมือนสาดโคลนใส่หวังฮูหยิน มือเรียวงามภายใต้สาบเสื้อนั้นกำหมัดแน่น
หวังซีเฟิงมองภรรยาเอกแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
หวังฮูหยินกำลังจะอ้าปากพูดแต่ไม่ทันเสียแล้ว ชายหนุ่มได้อุ้มอนุโจจากไปทำให้หวังฮูหยินกลืนคำพูดลงคอ
“ฮูหยิน พวกเราประเมินนางต่ำเกินไป อนุโจร้ายจริงๆ นางเรียกร้องความสนใจจากนายท่านแถมสาดโคลนใส่ท่าน…”
“ไม่ต้องพูดหรอก พาข้ากลับเรือนเถอะ” หลีหยวนหยวนไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ อนุโจแต่งเข้ามาได้ไม่นานก็สร้างเรื่องปวดหัวเสียแล้ว นางไปสวดมนต์เพื่อความสบายใจดีกว่า…
.................................................................................................................................................................
“คุณจะทำอะไร”
“ผมจะเช็ดตัวให้” ชายหนุ่มมองใบหน้าซีดเซียวของนางแล้วอดสงสารไม่ได้จริงๆ มือหนาใหญ่จับผ้าเช็ดหน้าผากและแก้ม
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น” เขาชิงพูดก่อนนาง ริมฝีปากบางได้แต่กลืนคำพูดลงคอ
ชายหนุ่มดึงผ้าห่มออกแล้วกำลังจะเช็ดที่แขน
“อย่าค่ะ พอแล้วเช็ดแค่หน้าก็พอ” หญิงสาวอายจริงๆ เกิดมามีแต่บิดามารดาเช็ดตัวให้ในยามป่วยไข้ นางไม่เคยให้ชายใดสัมผัสโดนกายเลยแม้แต่น้อย หวังซีเฟิงเป็นคนแรกที่ทำแบบนี้
ชายหนุ่มทำหน้าไม่พอใจทันที
“หญิงชายที่ไม่ได้เป็นสามีภรรยาไม่ควรใกล้กันมากค่ะ” นางอธิบายด้วยเสียงแหบพร่า แค่เขาเช็ดหน้าให้นางก็รู้สึกดีมากแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นแฟนผมเสียสิ” พูดจบชายหนุ่มโน้มตัวลงประกบปากร่างบางทันที หลีหยวนหยวนเบิกตาโต ไม่คิดว่าคุณหวังจะจูบนางจริงๆ ผ่านไปเนิ่นนานหลีหยวนหยวนรู้สึกว่ามีไอร้อนขึ้นที่ใบหน้า นางหน้าแดงถึงใบหูผิดกับชายหนุ่ม ช่างหน้าหนานัก