กว่าใจจะรู้รัก

"สวัสดีค่ะพี่อิศ ทนคิดถึงแต้วไม่ไหวแล้วใช่ไหมคะ เลยให้คุณนงคราญโทรไปตามแต้วมาพบแบบนี้" เสียงใสถามพร้อมพาตัวเองมาหย่อนตัวนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามชายหนุ่ม แจกยิ้มหวานใส่คนที่เธอไม่เคยได้เจอตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ของการฝึกงาน
"เพ้อเจ้อ"
คนโดนว่าแทนที่จะสลดกลับหัวเราะคิกคักชอบใจ "แหม ไม่ต้องอายหรอกค่ะ คนเราต้องซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองสิคะ ดูอย่างแต้วสิ รักก็บอกว่ารัก คิดถึงก็บอกว่าคิดถึง แล้วตอนนี้แต้วก็กำลังคิดถึงพี่อิศม้ากมากค่ะ" ปากบอกส่วนมือก็เอื้อมไปหยิบตลับลวดลายสวยงามบนโต๊ะมาเปิดดู ...ลูกอมใกล้หมดแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาใส่ให้พี่อิศใหม่ดีกว่า เธอคิดในใจ
ลูกอมขิงรสน้ำผึ้งผสมมะนาวที่เธอคอยจัดแจงเอามาใส่ตลับไว้ให้เสมอ เวลาชายหนุ่มมีประชุมนานเป็นชั่วโมงก็ได้ลูกอมของเธอนี่แหละที่ทำให้คอไม่แห้ง
"เธอสะกดคำว่าอายเป็นไหมตุลยา"
"เป็นสิคะ อ อ่าง สระอา ย ยักษ์ คำง่ายๆแบบนี้แม้แต่เด็กอนุบาลยังสะกดได้เลย"
"แล้วเธอเคยรู้สึกแบบคำนั้นบ้างไหม"
ตุลยาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบ "ครั้งล่าสุดก็เมื่อสี่ปีที่แล้วตอนเจอพี่อิศครั้งแรกค่ะ พี่อิศยิ้มให้แต้ว แต้วเห็นแล้วใจสั่น อายม้วนเลย" นึกย้อนไปถึงวันที่เธอ จารุรัตน์และจารวีไปรับชายหนุ่มที่เดินทางกลับสู่แผ่นดินมาตุภูมิ หลังจากไปร่ำเรียนและทำงานอยู่ที่อเมริกาเสียหลายปี

-------------------------------------

"แต้วจะไม่รักพี่อิศแล้วค่ะ"
อศิรชะงัก ก่อนจะหันมามองคนที่ยืนน้ำตาคลอเบ้า
"พูดอะไรของเรา"
"แต้วบอกว่าแต้วจะไม่รักพี่อิศแล้วค่ะ" แม้น้ำเสียงจะเจือสะอื้นแต่ก็มั่นคงจนคนฟังใจหาย แต่เพราะมีหน้าที่สำคัญที่รออยู่ เลยได้แต่บอกอีกฝ่าย
"ไว้พี่จะโทรหา"
จากนั้นก็เปิดประตูออกไปทิ้งให้คนในห้องยืนเคว้งคว้างลำพัง ตุลยาหมดแรงทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ทำงานของชายหนุ่ม ซบหน้าร้องไห้กับฝ่ามือ

**รบกวนโหลดตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ ขอบคุณมากค่ะ