เจ้าสาวนิรนาม

**** นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์ทั้งแบบรูปเล่มและอีบุ๊กมาแล้วนะคะ***

*************************************

“คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ เอาเศษเหรียญพวกนี้มาเทหน้าบ้านคนอื่นทำไม ฉันไม่ได้สั่งถมที่ด้วยเหรียญนะคะ”
“ไม่ผิดหรอก นั่นค่าตัวเธอ ให้เลิกมายุ่งกับพ่อของฉัน”
ในเมื่อเธออยากได้เงินจากครอบครัวรัชเยนน์นัก ถึงขั้นมาจับประมุขของรัชเยนน์เข้า มันก็ย่อมเจออย่างนี้นี่แหละจะได้สมน้ำสมเนื้อกัน ลองลิ้มรสความอับอายดูเสียบ้าง เขาจะประจานให้คนรู้กันไปทั่วเลย เล่นกับใครไม่เล่นดันมาเล่นกับนายวีรัชย์เข้า
“เอากระปุกมาใส่เงินนะแม่”
เสียงแหบๆ ของลูกชายดังแว่วมาก่อนที่แม่จะได้เอ่ยอะไรลูกชายก็วิ่งเร็วเข้าไปข้างในบ้านค้นหากระปุกออมสินของตนเอง ก่อนจะวิ่งหน้าตั้งออกมา นั่งจุมปุ๊กลงที่พื้นหน้าบ้าน คว้าเหรียญใส่กระปุกออมสินอย่างมีความสุข


“แม่… หาพ่อ” เสียงแหบนั้นเอ่ยบอกแม่ทั้งเกาะขาแม่แจ อยากให้แม่พาไปหาคนที่คอยมานอนให้เขาขับรถของเล่นชน คนที่จับเขาโยนขึ้นบนอากาศ คนที่จี้เอวให้เขาหัวร่องอหายคนนั้น
“จาเอาพ่อ”
“โธ่ลูกจ๋า แม่อยากเอามาให้หนูตอนนี้เลยลูก แต่พ่อเขาไม่มา เขาไม่พอใจแม่เลยหายไป อย่าร้องหาพ่อเลยนะจ๊ะ หนูร้องหาพ่อทีไรใจแม่ก็เจ็บทุกที แม่ต้องการพ่อของหนูกว่าสิ่งไหนเลยลูกจ๋า แต่เขาไม่อยากเห็นหน้าเราอีกแล้ว เขาไม่พอใจเราสองคน”
แสนหวานสะอื้นฮักๆ กอดลูกเอาไว้แนบอก ร้องไห้เสียใจที่ตอนนี้เรื่องราวครอบครัวอบอุ่นกับพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ วีรัชย์ย้ำให้เธอย้ายออกจากที่นี่ตั้งแต่คืนที่เขาจากไปและไม่ยอมติดต่อกลับมาอีกเลย
“หาพ่อนะแม่ ไปหา” อ้อนวอนงอแงสร้างแต่ความเจ็บปวดในหัวอกของแม่ยิ่งนัก แสนหวานมองใบหน้ากลมที่งอหักและเหงาหงอยเมื่อพ่อไม่กลับบ้านหลายวัน ทำเอาปลื้มเนตรไม่ยอมทานข้าวทานปลา นมก็ไม่ยอมแตะต้อง เอาแต่จะลากจูงมือแม่ไปหาพ่อท่าเดียว
“หนูอยู่กับแม่นะลูก แม่รักหนูมากกว่าอะไรทั้งนั้นเลยรู้ไหม พ่อเขาไม่กลับมาแล้ว”
*************************************
คำเตือน : ทดลองอ่านก่อนซื้อทุกครั้งนะคะ