บุพเพรัก...กำนันบ้านทุ่ง

"อย่างกับเจ้าที่เจ้าทางมายืนมืด ๆ ถามจริงเถอะกำนันตีห้าจะให้ตื่นมาทำไร" พู่ไหมเสยผมยุ่งเหยิงนั่นก่อนจะปิดปากหาวนอนหวอด ๆ
“...” พู่ไหมชะงักเล็กน้อยเมื่อเขายังคงนิ่งเงียบมองเธอ
ดูท่าเธอจะถามอะไรผิดอีกแล้วกระมังขนาดมืด ๆ อย่างนี้ยังมองเห็นแสงพิฆาตจากดวงตาคู่ดุทะลุผ่านเข้ามาหาเธอ
"เอาจ้า ๆ ตีห้าก็ตีห้า ว่ามาจ้า ทำอะไร เก็บมะม่วง เก็บไข่เป็ด เก็บฟืน นับเป็ด นับไก่บอกมาเลยจ้า พ่อทูนหัวของบ่าว" พู่ไหมยืนขึ้นก่อนจะกอดอกมองคนตัวสูงด้วยทีท่าเดียวกัน นี่ขนาดเธอยืนสูงกว่าเขาด้วยบันไดสามขั้นเธอยังสูงเพียงแค่ปลายคางเขาเท่านั้น
“ใช่” เขาเอ่ยมองใบหน้าขาวสะอาดยามสะท้อนแสงไฟ
“เธอพูดถูกพู่ไหม นับเป็ด เธอต้องไปนับเป็ดในเล้า”
“นับเป็ด!....แล้วไง ห้าตัวสิบตัวนับไม่นาน..”
“สองร้อย วันที่ปู่เอามาลงสองร้อย พักหลังจะหายไปคืนละตัว สองตัวอาจจะเป็นงูหรือหมามาแอบกัด เธอต้องรู้ ฉันให้เวลาเธอจัดการตัวเองห้านาทีและเจอกันที่เล้าเป็ดด้านโน้น”

...ความวุ่นวายมาเยือนบ้านภูคำแล้ว กำนันหนุ่มอยู่ดีๆ กลับมีภารกิจต้องสอนงานแม่ตัวดีในการดูแลเทือกสวนไร่นาและทีท่าเธอก็ช่างขัดหูขัดตานัก แล้วห้วงเวลาหกเดือนต่อจากนี้เขาก็ต้องมีเรื่องให้วุ่นอยู่กับบ้านหลังเล็กหลังนี้ซะด้วย
นิยายรักอารมณ์ดี เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแล้วท่านจะรักกำนันเก้ากับหนูพู่ไหม