สองใจพันผูก

“อากาศหนาวเช่นนี้เจ้าไม่นอนกับข้าหรือ”
อิงเอ๋อร์ไม่แน่ใจกับคำถามที่เพิ่งได้ยิน นางเลิกนอนร่วมเตียงกับคุณชายตั้งแต่เขาอายุได้สิบสองปี แรกๆ เขาก็ร้องโยเยไม่ยอมท่าเดียว จนต้องโกหกว่านางจะไม่สบายถ้านอนกับเขา นั่นแหละคุณชายถึงยอมปล่อยให้นางนอนเตียงตัวเองที่อยู่มุมห้องด้านนอก
“คุณชายจะให้ข้านอนข้างบนหรือเจ้าคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ” เอ...หรือเขาเข้าใจอะไรผิดไป
อิงเอ๋อร์หวนคิดถึงคำของท่านย่าที่เคยกล่าวฝากฝังเรื่องห่วงอาหลียิ่ง ไม่อยากให้นางทอดทิ้งเขา ขอร้องให้นางยอมเป็นเมียเขา เพื่อจะได้อยู่ดูแลอาหลี ความกังวลของท่านย่าคืออาหลีเป็นแบบนี้แล้วจะมีสตรีบ้านใดยอมแต่งด้วย หากถูกบังคับแต่งงานไม่รู้จักกันมาก่อนก็จะทำร้ายจิตใจอาหลีเสียเปล่า
อาหลีอายุใกล้สิบเจ็ด ทว่าร่างกายภายนอกกลับเหมือนคนอายุสิบสี่สิบห้า แต่ก็ถึงวัยที่คิดเรื่องสัมพันธ์ชายหญิงเป็นแล้ว นางดูแลเขามาหลายปีหากถึงเวลาที่ต้องทำหน้าที่มากกว่าเคย นางก็เต็มใจ แม้ตนเองไม่เคยผ่านเรื่องราวเช่นนี้ แต่ใช่ว่าไม่รู้ประสา ตริตรองดีแล้วอิงเอ๋อร์ก็ถอดรองเท้าไว้หน้าเตียง
จินอี้หดขาให้นางขยับเข้าไปนอนด้านใน ทว่าหญิงสาวขึ้นเตียงแล้วก็ล้มตัวลงนอน จัดระเบียบร่างกายค่อนข้างแข็งทื่อ ผิดจากการคาดเดาของเขาที่ว่านางจะนอนซบลงบนไหล่ หรือไม่ก็เริ่มให้ความอบอุ่นกับร่างกายเขาแบบสาวใช้อุ่นเตียงที่เขามี
ชายหนุ่มเป็นฝ่ายพลิกตัวดึงเจ้าของร่างเล็กเข้ามาใกล้ นางอุทานเบาๆ
“ทำเหมือนไม่เคยโดนข้ากอด”