ปรารถนาของนับหนึ่ง

“หนึ่งแสนพอไหม”
“คุณ... คุณตีค่าฉันแค่หนึ่งแสนเหรอ”
น้ำเสียงผิดหวัง ใบหน้าหม่นเศร้า ดวงตาของหล่อนเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาอย่างน่าสงสาร ทว่าการทำธุรกิจของเขาทำให้ต้องชิงไหวชิงพริบและพบเจอเล่ห์เหลี่ยมมารยาของมนุษย์ชายหญิงมาจนชิน หลายครั้งที่ความเมตตากลายเป็นหอกแหลมคมย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง บ่อยเข้าเขาจึงกลายเป็นชินชากับสีหน้าท่าทางน่าสงสารของผู้อื่น
แม้จะชะงักไปจังหวะหนึ่งกับรอยเลือดจางๆ บนเตียงนอน ทว่าสตรีเบื้องหน้าก็ทำได้แค่สะกิดเศษเสี้ยวความเวทนาจากหัวใจของเขาไปเท่านั้น
“สองแสน ผมให้ได้มากสุดเท่านี้”