สะใภ้ฝึกหัด

ภีมวามองคนที่เพ้อเพราะพิษไข้ที่ถึงตาจะปิดก็ยังพูดถึงพ่อแล้วรู้สึกปวดใจตามไปด้วย ช่วยไม่ได้ที่เขาจำเป็นต้องเห็นแก่ตัวทำให้เธอเป็นของเขาทั้งกลางวันแสก ๆ แบบนี้ เพราะนี่เป็นเหตุสุดวิสัย ทำอย่างไรได้ ความแตกเมียก็ขอหย่า อธิบายไปเธอก็เฉยเลยต้องทำแบบนี้ กักตัวคนไว้ไม่ให้คิดอยากไปไหนไกลจากไร่นี้
“อยู่ที่นี่แหละ ที่นี่เป็นบ้านของเธอไม่รู้หรือไง” เขากระซิบบอกคนที่หลับไปพร้อมคราบน้ำตา ก่อนจะค่อย ๆ วางเธอลงนอนและใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำบิดหมาด ๆ มาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนป่วยดังเช่นที่ทำมาแล้วก่อนหน้า จากนั้นก็เดินไปคุยโทรศัพท์ที่เก้าอี้ริมหน้าต่างด้วยเสียงเบาจนปลายสายต้องตั้งใจฟังเป็นพิเศษ คุยกับฝ่ายนั้นไม่นาน ยี่สิบนาทีต่อมาที่บ้านก็ได้ต้อนรับทนายความหนุ่มใหญ่คนหนึ่ง ภีมวาคุยกับทนายอยู่ในห้องรับรองแขกเกือบครึ่งชั่วโมงจึงออกจากห้องมา ทว่าทุกอย่างที่ทำกลับยังคงเป็นภีมวาคนที่ขาหักนั่งรถเข็นคนเดิม เพิ่มเติมคือตอนนี้ไม่มีสมบัติติดตัวแล้ว ต่อไปหากใครจะถูกไล่ก็คงไม่ใช่โขมพัสตร์อีกแล้ว แต่คนที่ไม่แคล้วจะถูกไล่ออกจากไร่ หากทำอะไรไม่พอใจเจ้าของคนใหม่คงหนีไม่พ้นเขานี่แหละ!