หิ้วหัวหลอน

หิ้วหัวหลอน

ค่ำวันนั้น อากาศมันร้อนอ้าวมากๆเลย เหงื่อชุ่มตัวไปหมด ผมทนอุดอู้อยู่ในบ้านไม่ได้ ก็เดินเรื่อยเปื่อยออกไปตามทาง คิดว่าไปมันเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมายปลายทาง
สองข้างทางยามค่ำ มันก็มืดตื้อไปหมด บ้านนอกคอกนา ไฟฟ้ายังไม่มีใช้ ไม่ว่าบ้านไหน ก็ใช้ตะเกียงเติมน้ำมันก๊าดกันทั้งนั้น
เดินไปจนถึงวัด ไม่รู้ตัวเลย เข้าเขตวัดจึงรู้ รีบหันหลังกลับ เพราะไม่ชอบวัดยามกลางคืน มันน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
พอหันร่างจะกลับเท่านั้น ก็ได้ยินเสียงคนพูดอยู่ข้างหลัง ก็สะดุ้งเหมือนกัน แต่แล้วก็คิดได้ว่าคงเป็นพระ
แต่พอหันมอง ก็ไม่ใช่หรอก เป็นคนแก่
ที่เดาว่าเป็นคนแก่ตั้งแต่แรกเพราะเห็นหลังโก่งๆโค้งงอ และเสียงก็เหมือนตาแก่ด้วย
“จะไปไหนล่ะน่ะ”
ตาแก่นั้นเดินเข้ามาใกล้ ได้กลิ่นเหม็นสาบ
กลิ่นยังงี้ไม่ชอบเลย แต่ก็เดินหนีไม่ได้ แกจะหาว่ารังเกียจ และแกก็ไม่ใช่คนในหมู่บ้าน ไม่คุ้นเลย
“มีอะไรหรือลุง”
“สมภารปิ่นไปไหน”
“สมภารปิ่น... ที่วัดนี้ไม่มีสมภารชื่อปิ่นหรอก”
“มีซี ตอนนั้นข้ายังเคยเจอ”
“นานหรือยังล่ะครับ”
แกไม่ตอบ แล้วก็ชวนผมให้ไปนั่งคุยกันที่บันไดหอระฆัง ผมไม่อยากนั่งคุยกับแก แต่ไม่รู้แกมีดีอะไร ทำให้ผมต้องเดินไปที่บันไดหอระฆังจนได้
แกพูดเรื่องเก่าๆ ผมไม่รู้เรื่องที่แกพูดเลย ผมก็ส่ายหน้า บอกแกว่า ผมไม่รู้หรอก คนที่ลุงเอ่ยออกมานั่น ผมไม่รู้จักเลย
แกก็ว่า อะไรไม่รู้จัก
หนักเข้าก็หาว่าผมเป็นคนบ้านอื่น ไม่ใช่ลูกบ้านนี้ ผมก็บอกแกว่าผมคนที่นี่ เกิดที่นี่ แกก็ส่ายหน้า บอกไม่เชื่อ
ผมขี้เกียจคุยกับแก รำคาญ เลยพูดกับแกไปแรงๆว่า ลุงนั่นแหละ คนบ้านอื่น แล้วผมก็ลุกจะเดินหนี
ฉับพลัน หมาวัดสามัคคีกันเห่าหอนเสียงโหยหวน ทำให้ผมขนลุก รีบผละเดินหนีแก และคิดอยู่ว่า ตาคนนี้สติคงไม่ดี ไม่ยังงั้นก็ต้องรู้จักชื่อสมภาร นี่ไม่รู้จักเลย
“เอ็งจะไปไหน มานี่ก่อน มานี่”
ผมรีบจ้ำอ้าว รู้สึกกลัวๆแกขึ้นมา เสียงแกก็เย็นเยือก มืดก็มืด จะมานั่งคุยกันอยู่ได้อย่างไร
พอผมไม่ฟังแกเท่านั้น แกก็ร้องขึ้นว่า
“เอ็งไม่เคยเห็นยังงี้มาก่อนแน่ๆ”

ในเล่มมี 22 เรื่อง

หิ้วหัวหลอน
ผีเต็มบ้าน
ยายปลั่ง
เงาผี
มากินขนมจีน
เปรตเฝ้านา
ปิศาจดื้อ
ผีอยากทำบุญ
ผีหลอกยาม
ลูกตามกลับบ้าน
หมาดำที่ต้นโพธิ์ใหญ่
ผีพรายไก่
อาถรรพณ์บึงผี
มันอยู่ในหีบ
ผีคนทรง
ตุ๊กแกผี
คลองผีดุ
เขายืนทื่ออยู่ตรงนั้น
ผีเสือปล้น
ผีที่กุโบ
เจ้าที่หนองน้ำ
แฟนเพื่อนมานอนด้วย