รักในรอยลวง

ความลับที่ขังในหัวใจเธอมาเนิ่นนาน
กำลังจะถูกเปิดโปง
เพราะ 'เกม' ของหนึ่งวิญญาณ หนึ่งชายหนุ่ม
ผู้กลับมาพร้อมแรงพยาบาท
และเงื่อนไขที่เธอไม่อาจปฏิเสธ

'มัน' กลับมาทวงแค้น
ในรูปวิญญาณตามหลอกหลอน
ขู่บังคับโดยใช้ความรู้สึกผิดของเธอเป็นเครื่องมือ
'เขา' มั่นใจว่าข้อเสนอร้ายกาจ
จะบีบให้เธอไม่มีทางออก
ทว่าแผนนี้กลับส่งให้เขาติดกับเสียเอง

รักลวงที่สร้างขึ้นจากความแค้น
วิญญาณร้ายที่กุมความลับบางอย่างไว้
เธอจะเอาตัวรอดได้อย่างไร?
. . . . . . . .

ความเจ็บปวดซึ่งครู่ก่อนเข้าใจว่ามหาศาลนักแล้ว บัดนี้กลับยิ่งทรมานจนไม่อาจบรรยายได้ ไม่ใช่เฉพาะฝนที่ไหลลงจากโคนผม แต่แรงจิกกระชากทำให้หนังศีรษะเริ่มเป็นแผลจนเลือดย้อยลงมา รุจีเจ็บจนน่าจะสลบไปอีกครั้ง หากคล้ายสัญชาตญาณสุดท้ายเขย่าให้ตื่นตัว เธอรู้ตัวว่าถูกลากลงมาบนสะพานไม้ เสียงห่าฝนโถมกระทบบึงใหญ่ระทึกก้อง รุจีอยากขอร้อง พูดขอร้องทั้งที่ปากยังถูกปิดและอาเจียนยังเต็มปาก

อย่าทำฉัน! อย่าทำฉัน! อย่า...!

ในที่สุดรัมภ์รดายอมหยุดลง ทว่าสังหรณ์ร้ายกระตุ้นให้ขนทั้งร่างลุกหวือ รุจีตระหนักว่าตำแหน่งนี้คือจุดที่ไม้หัก และเธอปล่อยให้นังรัมภ์ตกร่วงลงไปเมื่อตอนเย็น!

อย่าาาา...!

เสียงร้องเหยียดยาวก้องใจ พร้อมๆ กับที่ผู้ลากใช้ขาถีบกะซวกเข้าที่แผลหน้าท้อง ยันให้เธอกลิ้งตกและร่วงลงสู่ท้องน้ำอันเชี่ยวกรากเบื้องล่าง

เสียงตู้ม! กึกก้อง จากนั้นทุกอย่างก็อึงอล อัดดันเข้ามาจากทุกทิศทางจนยากกระทั่งจะหายใจ เฉพาะท่อนขาเท่านั้นที่พอเคลื่อนไหว แต่ทำอย่างไรร่างก็มีแต่จมดิ่งลงไปเรื่อยๆ เธอเจ็บ เธอกลัว เธอนึกถึงนิทานภาษาอังกฤษของรัมภ์รดาที่บอกว่าใต้ท้องน้ำมีภูตพรายอยู่ในนั้น มันมีซี่ฟันแหลมกริบและดวงตาสว่างโพลงคอยจดจ้องรอเหยื่อ เธอกลัวสัตว์ร้ายใต้บาดาลที่ไม่เคยเห็น กลัวว่าจะต้องอยู่ที่นี่เนิ่นนานลำพัง กลัวว่าหากเรียกหาจะไม่มีใครได้ยิน กลัวว่าพ่อแม่จะเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้เห็นรุจีอีก กลัวเหลือเกิน ความกลัวมันกร่อนแทะเข้าไปจนทรมานเหนือความเจ็บปวดและอัดอั้น...

สติสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะดับวูบ ความรู้สึกเศร้าหมองทั้งหลายหลอมกลายเป็นก้อนร้อน รุจีระลึกถึงสิ่งที่เธอถูกทรมานนานมา ทั้งทางร่างกายจนถึงแก่ความตาย ทั้งทางจิตใจโดยที่ผู้กระทำไม่เคยใจอ่อน มันเป็นก้อนดำจัดอันสว่างชัดกลางความมืดก้นบึงน้ำ ก้อนดำแห่งกำลังจิตสุดท้าย อันกำหนดไว้โดยไม่ยอมลืม

ฉันจะไม่ลืม ฉันจะเอาคืนแก ฉันจะกลับมาเอาคืนแกให้สาสม!
. . . . . . . . . .

คำนำนักเขียน

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ปราปต์ มักจะถูกมองว่าเป็นนักเขียนนวนิยายสายสืบสวนสอบสวน โดยส่วนตัว--แน่นอน--ผมรักงานสืบสวนสอบสวน ถึงกระนั้นก็ต้องสารภาพตามตรงว่าไม่เคยนิยามตัวเองเป็นอย่างนั้นเลยครับ ผมยังคงมีความสนใจหลากหลาย ยังอยากขยับขยายไปเขียนงานรูปแบบอื่นๆ โดยไม่จำกัดแนว เพราะเชื่อว่าการ ขยับ ทุกครั้งช่วยสร้างประสบการณ์ใหม่ๆ ทำให้ได้เทคนิคและบทเรียนซึ่งไม่เคยพบ ขณะเดียวกันก็จะได้ทำความรู้จักคนอ่านหน้าใหม่ๆ ที่เราอาจยังไม่เคยพบกันด้วย

ท่ามกลางบรรดานักเขียนในดวงใจ ผมจึงรักคุณปู่ซิดนีย์ เชลดอน เป็นพิเศษ ค่าที่แกสามารถเนรมิตให้พลอตเกือบทุกแนวกลายเป็นงานวางไม่ลงได้อย่างน่ามหัศจรรย์

ขณะเดียวกัน ในจำนวนนวนิยายในดวงใจมากมาย ผมรัก บ้านบุษบาบัณ และชื่นชมคุณ น้ำอบ ที่สามารถพลิกพลอตเดิมช้ำๆ ให้กลายเป็นงานที่ตื่นใจมากๆ หวานมากๆ และน่าประทับใจมากๆ

ด้วยเหตุนี้ความตั้งใจหนึ่งของตัวเองจึงคือ สักวันหนึ่งอยากลองหยิบพลอตเรื่องอันแสนจะเกร่อมาปรุงใหม่ให้กลายเป็นงานวางไม่ลงได้เช่นเดียวกับตัวอย่างที่กล่าวมาข้างต้น

พลอตที่ว่าคือเรื่องรักตบจูบมาตรฐาน หญิงสาวถูกบังคับให้แต่งงานกับชายผู้เกลียดชังเธออย่างยิ่ง ก่อนสุดท้ายจะเปลี่ยนกลายมารักเธออย่างยิ่ง

เพื่อแต่งรสให้แปลกไป ตัวละครหนึ่งถูกหยอดเข้าไประหว่างกลาง นั่นคือผีพยาบาทซึ่งเป็นเจ้าของเงื่อนไขสำคัญ และนางเอกของเราจำต้องทำตามในฐานะที่เธอกลัว ทั้งยังรู้สึกผิดเนื่องจากตัวเองเป็นคนฆ่าผีตนนั้นเองกับมือ!

หวังว่างานชิ้นนี้จะทำให้ผู้อ่านของปราปต์สนุกและวางไม่ลงอย่างที่ได้ตั้งใจไว้นะครับ

ปราปต์