รอยรักพิศวาสร้าย

"ผู้หญิงโง่ๆ ไร้สมองอย่างเธอนี่ มันไม่เคยจำเลยใช่ไหม ว่าถ้าเธอตบฉันแล้วผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง" ริมฝีปากร้ายซุกไซ้ซอกคอขาว มือหนาลูบเคล้นสะโพกผายก่อนจะรุกล้ำด้านในอย่างย่ามใจเพื่อสัมผัสผิวนวลลื่นมือของร่างบางที่สั่นระริกด้วยความหวาดกลัว "ย่ะ อย่าคะ คุณวาริช" ไอยสวรรค์ร้องขอเสียงสั่นเครือ ร่างบางใต้ร่างหนาหนักดิ้นรนขัดขืนอย่างบ้าคลั่งเพื่อต้องการหลุดพ้นจากอสูรร้ายในคราบเทพบุตรที่มีใบหน้าหล่อเหลาเพื่อหลอกล่อให้คนทั่วไปเข้าใจผิดคิดว่าชายหนุ่มคือเทพบุตรผู้เพียบพร้อม "ฮึ ตอนนี้เธออาจจะร้องห้าม แต่อีกสักพักเธออาจจะอ้อนวอนขอให้ฉันทำจนเธอถึงใจเลยก็ได้" ชายหนุ่มพูดก่อนจะแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวทำเอาไอยสวรรค์ถึงกับหายใจติดขัดเพราะรู้ว่าสิ่งที่เธอหวาดกลัวกำลังจะคืบคลานมาหาเธออีกครั้ง "ไม่มีทางที่ฉันจะทำอย่างนั้น เพราะทุกครั้งที่คุณแตะต้อง ฉันขอให้คุณรู้ไว้ว่าฉันมีแต่ความขยะแขยงจนแทบอยากจะฆ่าตัวตายเพื่อหนีความอัปยศอันแสนสกปรกจากคุณ" ไอยสวรรค์พูดด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำอย่างจงใจตอกย้ำให้ชายหนุ่มที่อยู่เหนือร่างรู้สึกเจ็บ แม้ลึกในใจจะรู้สึกสั่นไหวกับความน่าเกรงขามของชายหนุ่มตรงหน้าก็ตาม "งั้นเธอก็คงต้องทนกับความขยะแขยงที่ฉันจะป้อนให้เธอจนแทบกระอักเลยก็แล้วกันไอยสวรรค์" พูดจบชายหนุ่มก็ดึงทึ้งชุดเดรสสีสวยออกจากร่างบางอย่างไร้ความปราณี เผยให้เห็นควมอวบอิ่มที่ปลุกเร้าอุณหภูมิในกายของวาริชให้พลุ่งพล่าน ยิ่งเห็นรอยแดงตามผิวขาวนวลของร่างบางที่สั่นสะท้านเพราะแรงเสียดสีของเสื้อผ้าด้วยแล้ว ยิ่งทำให้ชายหนุ่มอยากจะขย้ำเหยื่อสาวไม่ให้เหลือซากเลยทีเดียว