กลรักวังหลวง เล่ม 4

องค์ชายบังคับม้าไปยังช่องทางเดินที่สร้างขึ้นอย่างลวกๆ ด้วยกิ่งไม้แห้ง มันถูกดัดโค้งเข้าหากันคล้ายซุ้มประตู เหนือขึ้นไปมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านปกคลุมก่อให้เกิดความมืดทะมึนรอบด้าน เสียงนกกลางคืนบนยอดไม้กับเสียงลมครวญครางชวนให้รู้สึกขนลุกเกรียว ซอฮยอนรู้สึกไม่ดีกับสถานที่แบบนี้เอาเสียเลย
"ไม่มีโคมไฟสักอันเลย..." หญิงสาวพูดเบาๆ "ที่นี่คือ--"
"ใช่ ที่นี่คือประตูมรณะ" องค์ชายตรัสตอบมาด้วยเสียงอันแผ่วเบาเช่นกัน
ทั้งๆ ที่ไม่มีใครอยู่ แต่หนุ่มสาวบนหลังม้าก็เจรจาด้วยเสียงต่ำแผ่วเบาราวกับรู้อยู่แก่ใจกันว่าไม่ควรส่งเสียงดังในที่แห่งนี้
"อย่ามองต้นไม้นะ" องค์ชายเตือน
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ หญิงสาวเผลอเงยหน้ามองต้นไม้ใหญ่เหนือหัวเต็มๆ และเมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็รีบก้มหน้าลงกับแผงคอม้าอย่างอกสั่นขวัญแขวน
"หม่อม... หม่อมฉันเผลอมองไปแล้วเพคะ" ซอฮยอนหวีดร้อง
"โธ่..."
"ทำไมเพคะ มีอะไรหรือ"
"เจ้าเห็นอะไรรึไม่"
"ไม่... ไม่เห็นนะเพคะ"
"เขาว่ากันว่าตอนกลางคืนจะเห็นผูกตอตายบนยอดไม้นี้"
ซอฮยอนหยุดหายใจไปชั่วขณะ
"เจ้ากลัวหรือ"
"หม่อมฉันแค่ตกใจ"
"นึกว่าเจ้าเชื่อเรื่องพวกนี้"
"แล้วพระองค์ทรงเชื่อรึไม่เพคะ"
"ไม่นะ"
"แล้วเหตุใดถึงห้ามไม่ให้หม่อมฉันเงยหน้ามอง"
"ก็นกมันจะขี้ใส่เอาน่ะสิ มีเป็นร้อยตัวเลยนะบนต้นนั้น เกาะคอนกันเยอะนัก"
"องค์ชาย!"