ยอดเสน่หาคู่ขาที่รัก

ระหว่างเขาและเธอเริ่มต้นด้วยความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวย ไม่ยั่งยืนและมีจุดจบ
แต่เรื่องราวกลับตาลปัตร เมื่อจากคู่ขาต้องกลายมาเป็นคู่สามีภรรยากันในสภาวะจำยอม!

“คุณเต้อย่านะ ได้โปรดหยุดก่อนค่ะ” พวงชมพูห้ามเสียงหลง พร้อมกับตบฝ่ามือลงที่แผ่นหลังกว้างความรุนแรงอยู่ในระดับแค่เตือนให้เขาหยุดซุกไซ้ซอกคอของเธอ แล้วเตวิชญ์ก็หยุดจริงๆ แต่เขาไม่ได้เจ็บปวดใดๆ จากผลของการทุบตีเชิงห้ามปราม หากคำเรียกขานที่เธอเรียกเขานี่สิ ฟังแล้วหงุดหงิดใจไม่น้อย
“หืม เรียกผมว่าอะไรนะชม”
“ก็... คุณเต้ไงคะ”
“ห่างเหินจังที่รัก ปกติเราไม่เรียกกันแบบนี้นี่” เขาแย้ง
“แต่นี่มันไม่ปกติและไม่เหมือนเดิมนี่คะ” เธอว่า
“ใช่ สถานะมันไม่เหมือนเดิม เราไม่ใช่คู่ขากันอีกต่อไปแล้ว แต่เราแต่งงานกันแล้ว เราเป็นผัวเมียกันจริงๆ ไหนลองเรียกใหม่สิ”
“พี่เต้...”ทว่าเตวิชญ์ส่ายหน้าช้าๆ ทำให้พวงชมพูงุนงงเล็กน้อย “คะ?”
“เรียกผัวว่าเฮีย รู้มั้ยถ้าชมเรียกเฮียแบบนี้ ชมก็เหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆ เหมือนลูกแมวขนปุกปุย ส่วนเฮียพอได้ยินแล้วก็เหมือนตัวเองเป็นพี่ฮัลค์ เป็นยักษ์เขียวตัวใหญ่ๆ ให้ความรู้สึกอยากปกป้องผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างชม” พอเขาอธิบายความหมายออกมา พวงชมพูก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นในหัวใจ เพราะหลังจากบิดามารดาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปพร้อมกัน เธอก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในบ้าน ไร้คนปกป้องเมื่อถูกแม่เลี้ยงใจร้ายแท็กทีมกับลูกสาวกลั่นแกล้งสารพัด
ในขณะที่ข้าบริวารในบ้าน แม้จะนึกสงสารเธอ แต่ใช่ว่าจะลุกขึ้นมาต่อกรกับคนเป็นนายอย่างสองแม่ลูกได้ ดังนั้นจึงเป็นฝ่ายปลอบใจและใส่ยาให้เธอเมื่อเจ็บตัวเสียมากกว่า
“ค่ะเฮีย” เตวิชญ์ยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า
“แต่มีข้อยกเว้นว่า ชมห้ามเรียกเฮียว่าเฮียตอนที่เราอยู่บนเตียงด้วยกัน”
“ละ แล้วจะให้ชมเรียกว่าอะไรคะ”
“เต้ขา... แบบเสียงกระเส่าๆ จำไม่ได้เหรอ ทุกครั้งที่ชมเรียกเฮียแบบนี้ เฮียจะคึกและอึดมาก”