โตเกียว หฤหรรษ์

นับแต่ซากุระเริ่มบาน โลกอันหมองหม่น ทึบทึม เหน็บหนาวและเดียวดายของฉันก็เปลี่ยนไปในทันใด ทั้งเมืองสว่างไสวไปด้วยแสงแดดอันอุ่นงามและสีชมพูพราวพร่างของซากุระ...

ในชีวิตฉัน ไม่เคยเห็นอะไรที่งดงามและสว่างไสวไปกว่าสิ่งที่มองเห็นเต็มตาแบบนี้มาก่อนเลย... สีชมพูพราวพร่างอยู่เต็มคลองจักษุฉัน สองตาฉันแลเห็นแต่สีชมพู ชมพูพราวสดใสไปทุกหนทุกแห่ง

...แม้แต่ยามปิดตาลง สีชมพูก็ยังงามพร่างอยู่ในมโนสำนึกฉัน ดังว่าสิ่งที่ฉันเห็นและสัมผัสอยู่นี้ มันไม่มีจริงบนโลก เหมือนแต่ละวันของฉันมีชีวิตลอยฟ่องอยู่ในความฝันสีชมพูกระนั้น

มหัศจรรย์นักที่ดวงดอกไม้สีชมพูจ้อยกะจิดริดกระจ้อยร่อยเหล่านี้ ได้แต่งแต้มให้โลกสีเทามัวหม่นของกรุงโตเกียวที่เคยมีแต่ป่าคอนกรีตอันเป็นหมู่ตึกสูงเบียดเสียดจนล้นรอบขอบฟ้า โลกอันวุ่นวายที่มีแต่หมู่ผู้คนวิ่งวนอลหม่านไปทั่ว เมืองราวกับฝูงมดแตกรัง ราวกับว่าโลกได้เปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิงแล้ว

คนอื่นๆ ที่นี่ เขาอาจจะไม่รู้สึกเหมือนที่ฉันกำลังรู้สึก เพราะเขาคงเห็นเช่นนี้ทุกฤดูกาลจนชินชา แต่ฉันพลันรู้สึกได้ถึงความมหัศจรรย์ของชีวิต...