ข้ามาเพื่อยืนหนึ่ง

"ข้ามาส่ง จะได้ไม่ถูกครหาว่าเป็นสามีที่ขาดตกบกพร่อง!"
เขาเอ่ยขึ้นโดยไม่มองหน้านางแม้แต่น้อย เมิ่งฟ่านยืนขึ้น หยิบกระบี่เตรียมตัวจะออกไป
"ทุกครั้งของการออกรบ ข้าคิดเสมอว่าทัพจะต้องมีชัย..ไม่ว่าข้าจะรอดหรือไม่ก็ตาม การไปครั้งนี้ ท่านคงหวังไม่น้อย..ว่าข้าจะไม่มีโอกาสได้กลับมา"
เว่ยหลงสะอึก เผลอสบตากับนางด้วยความรู้สึกที่หวาดหวั่น
"หากข้าไม่ได้กลับมาจริงๆ ก็ขอให้ท่านได้พบเจอสตรีที่เหมาะสมที่จะเป็นภรรยาคนต่อไปของท่าน สตรีผู้นั้นไม่ทำร้ายท่านทั้งต่อหน้าและลับหลัง ข้าจะยินดี"
เมิ่งฟ่านเอ่ยเป็นนัย ก่อนหันจะเดินไป
"ข้าเกลียดวาจาของเจ้านัก นับตั้งแต่วันแรกจนถึงบัดนี้ เจ้าไม่เคยมีคำพูดใดที่เข้าหูข้าเลยสักครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน ข้าไม่เสียใจหรอกหากเจ้าจะสิ้นชีพในสนามรบ ข้าคงจะประณาม ว่าเจ้าขี้แพ้ หาได้เก่งกาจดั่งที่ใครเขาเล่าลือกัน ทางที่ดี กลับมาให้ได้ ข้าหาใช่คนใจจิตใจดำถึงขั้นว่าอยากให้เจ้าตาย!"
เว่ยหลงเอ่ยไล่หลัง เมิ่งฟ่านชะงัก ก่อนตัดใจเดินจากไปไม่หันกลับมา เว่ยหลงหวังให้นางหันกลับมาเถียงเช่นที่นางไม่เคยยอมแพ้ในทุกๆครั้งก็ใจเสีย ได้แต่มองตามหลังไป ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆก็แอบเป็นห่วงนาง