พรหมจรรย์ขายขาด

ในวัยเพียงสิบหกปี น้อยกลายเป็นที่หมายปองของคนพาล จนผู้เป็นตาต้องพาเจ้านกกระจิบตัวน้อย ไปฝากไว้กับหมอรัญชน์ผู้เปรียบดั่งนกอินทรีที่จะปกป้องดูแลแม่นกกระจิบไปจนบินโบยได้ด้วยตนเอง

ทว่าหัวใจของหนุ่มใหญ่กลับอ่อนไหวกับสาวน้อยที่แสนซื่อ แสนไร้เดียงสา เขาไม่ใช่โคเฒ่านะไอ้หมอ แต่เธอก็ช่างน่ารักแสนดีเหลือเกิน

มือของเขาเอื้อมจับมือของน้อยมากุมไว้ ก่อนจะดึงน้อยเข้ามาใกล้ น้อยรีบยกมือยันอกหมอไว้ แล้วทำหน้าตาตื่น
“หมอจะกอดน้อยอีกเหรอ?”
“เอ่อ...เอ้อ...”
เด็กมันรู้ทันเสียแล้ว เขาจะทำยังไงได้ หมอรัญชน์กระแอม น้อยรีบเอ่ยเสียงแจ๋ว
“ถ้าหมอกอดน้อย แล้วเผลอจะ...จูบน้อยเหมือนเมื่อคืนอีก มันก็จะซ้ำอีกหนนะ น้อยอาจจะท้องก็ได้”
“หืม?”
หนนี้คิ้วของหมอรัญชน์พันกันยุ่งเลยล่ะ แม่คุณ แม่เด็กน้อยเอ๋ย...นี่เรียนสุขศึกษาหรือยังนะ แค่กอด...กับจูบ มันท้องที่ไหนกันเล่า น้อยของเขา
จูบ...
เขาจูบน้อยด้วยหรือนั่น?
จำไม่ได้ แต่ก็รู้สึกดีเป็นบ้า...
“น้อยจ๋า ฉันจะบอกอะไรให้ คือว่าถ้าแค่นี้ น้อยไม่ท้องหรอก”
“คือถ้าแค่กอด ไม่ได้นอน แล้วก็ไม่ได้จูบ น้อยจะไม่ท้องใช่ไหม?”
หล่อนมองเขาตาแป๋ว อย่างสนใจ ใคร่รู้
ยิ่งถาม ก็ยิ่งอธิบายยาก หมอรัญชน์หัวเราะเบาๆ เอาเถิด เดี๋ยวเวลาและประสบการณ์ก็จะทำให้น้อยรู้เองนั่นแหละ ว่าเด็กๆ ถูกสร้างขึ้นได้อย่างไร และเขา...อาจจะชวนเธอสร้างเด็กๆ เหล่านั้นก็ได้
“อืม...”
ตีความคำว่าอืมของหมอ เป็นคำว่าใช่ไปแล้ว น้อยก็ลืมตัวถอนใจเฮือก แล้วทำหน้ายุ่ง พูดออกมาอย่างใสซื่อ
“น้อยนึกว่าการสร้างเด็กจะยากกว่านี้เสียอีก มิน่าตาถึงให้ระวังตัว”
“ใช่...มันง่ายแบบนี้นั่นแหละ น้อย จำไว้ก็แล้วกัน ว่าน้อยเป็นของฉันแล้ว ก็อย่าให้ใครไปกอด”
ว่าแล้วหมอรัญชน์ก็ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้แน่น น้อยทำตาโต เบิกตามองหน้าหมอรัญชน์ วันนี้เขาไม่ได้สวมแว่นตาอย่างเคย เพราะเช้าสุดฉุกละหุกนี้ ทำให้ทำอะไรกันแทบไม่ทัน ข้าวก็ยังไม่กินเลยด้วยซ้ำ เขากับน้อยถูกคุณหญิงสุดา พาชำระความกับศาลเตี้ยของท่านอยู่
“อย่าให้ใคร...”
ใบหน้าคมสันนั้นก้มลงเรื่อยๆ ต่ำลง จนจมูกของหมอจรดจมูกน้อย น้อยนิ่งราวกับถูกสะกดจิต ด้วยนัยน์ตาคมคู่สวยแพรวพราวของหมอรัญชน์
“จูบ...”