อ่อยนักปล้ำซะให้เข็ด

‘คุณจะได้ไม่ลืมผมไง’
คำพูดของเขาฝังแน่นในหัวใจมาเนิ่นนาน
แม้เธอพยายามที่จะลืม แต่ก็ลืมไม่ลง...
เมื่อมีโอกาส เธอจึงคว้าไว้โดยไม่ลังเล ทั้งยัง ‘อ่อย’ เขาอย่างมีชั้นเชิง

กลิ่นกายสาวช่างเย้ายวนใจราวกลิ่นดอกไม้แรกแย้ม
“ผมไม่ชอบฉวยโอกาส ถ้าไม่เต็มใจผลักผมออกได้”
เธอกับเขาเหมือนแม่เหล็กต่างขั้วมาเจอกัน พอเข้าใกล้กันก็ติดหนึบ เป็นแบบนี้เธอจะผลักเขาได้อย่างไร
อีกอย่างถึงจะผลักเขาออกได้ แต่หัวใจของเธอยังเรียกร้องหาเขา เธอจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร
“ฉันไม่ผลักคุณออกไปหรอก แต่ฉันจะกอดคุณไว้ไม่ปล่อย”

- - - - -
“สร่างเมาแล้วเหรอ?”
“ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย” บอกเขาไปแล้วตรีผกาก็เม้มปากเป็นเส้นตรง
เธอพลาด! พลาดอย่างแรงที่พูดไปแบบนั้น
ชายหนุ่มหรี่ตาลง พลางวางแก้วในมือไว้ในอ่างล้างจานแล้วเดินตรงมาหาหญิงสาว ความสูงของเขาข่มให้เธอรู้สึกว่าตัวเธอเล็กลง ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่หลบสายตาเขาแต่อย่างใด
“ถ้าไม่ได้เมา แล้วจูบนั่นล่ะ?”
“ฉันก็แค่... อยากจูบคุณ” ตอบไปแล้วเธอก็แก้มร้อนผ่าว หัวใจกระตุกวูบ เพราะเขาก้าวยาว ๆ เข้ามาถึงตัวของเธอทันที
“แค่อยากจูบอย่างเดียวเองเหรอ?”
“แค่นั้นแหละ ไม่มีอะไร” เธอดันหน้าอกเขาออกเพื่อเดินไปที่ตู้เย็น แต่เขาก็จับมือเธอเอาไว้
“แต่ผมอยากทำมากกว่านั้น”
“คุณอยากทำอะไรฉัน?” ถึงสายตาเขาจะฟ้องชัด แต่เธอก็อดถามไม่ได้ ซึ่งสายตาที่มองมานั้นสร้างความวาบหวามในหัวใจเหลือเกิน ซ้ำช่องท้องก็ยังปั่นป่วน
“อยากทำแบบนี้ไง” สิ้นคำเขาก็รั้งเธอเข้ามาจุมพิตอย่างดูดดื่มเร่าร้อน