จันทัปปภา

“คุณเข้ามาได้อย่างไรคะ แล้วหนูเล็กอยู่ไหน” เมื่อหันมาเห็นชายหนุ่มที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องชัด ๆ
จันทัปปภาก็หน้าแดงซ่าน ชลันธรอยู่ในชุดทักซิโด้สีดำเรียบหรู เรือนผมสีดำถูกจัดให้อยู่ในทรงเปิดหน้าผาก ดวงตาคมทอประกายวาววับเจือความกรุ่นโกรธแต่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็ปรับมาเป็นแววตาปกติที่เธอคุ้นชิน
“คุณย่าท่านเรียกไปที่ห้องค่ะ หนูจันท์เสร็จหรือยังคะ”
“กำลังจะเสร็จแล้วค่ะ เหลือแค่ใส่เครื่องประดับ คุณชลันธรช่วยกรุณาออกไปรอด้านนอกได้ไหมคะ ใครมาเห็นเข้าคงไม่ดี”
“ไหนคะ? มาค่ะพี่ใส่ให้จะได้เสร็จเร็ว ๆ” ชลันธรตีหน้ามึน พร้อมกับก้มหยิบกล่องไม้ที่ตกอยู่บนพื้นมาถือไว้อย่างรวดเร็ว ทันทีที่เปิดกล่องไม้ก็เห็นสร้อยเงินประดับจี้เพชรรูปหยดน้ำนอนแน่นิ่งอยู่
“หันหลังมาค่ะ พี่จะใส่ให้”
“ไม่ค่ะ หนูจันท์จะใส่เอง คุณรีบออกไปเถอะนะคะ เดี๋ยวหนูจันท์ตามออกไป”
หญิงสาวยืนกรานปฏิเสธเสียงเขียว แต่ชายหนุ่มก็หาได้สนใจไม่ มือหนาหยิบสร้อยเส้นสวยขึ้นมาปลดตะขอ ก่อนจะส่งสายตากึ่งบังคับกึ่งเว้าวอนออกมา
“ถ้าหนูจันท์ช้า คุณย่าให้เด็กมาตามแล้วเห็นว่าพี่กับหนูจันท์อยู่กันสองต่อสอง พี่ว่าคงไม่ดีหรอกค่ะ เพราะอย่างนั้นหันหลังมาเดี๋ยวพี่ใส่ให้”
เผด็จการ!
จันทัปปภาตะโกนขึ้นในใจ หากแต่หันหลังให้ชายหนุ่มใส่สร้อยให้โดยดี มือบางรวบเอาเส้นผมที่ถูกจัดทรงอย่างสวยงามไปด้านขวา
ดวงหน้าสวยเงยขึ้นพลางมองการกระทำของชายหนุ่ม
ที่กำลังเดินเข้ามาทาบด้านหลังผ่านเงาสะท้อนในกระจก ร่างสูงทาบสร้อยลงบนคอระหง ก่อนจะพยายามติดตะขอสร้อยอย่างแผ่วเบา
กลิ่นกายเย้ายวนของร่างบอบบางที่อยู่ด้านหน้าทำให้ชลันธรเผลอสูดเข้าไปจนเต็มปอดหลายครา จนกระทั่งติดตะขอสร้อยเสร็จ ร่างสูงก็ยังไม่ผละไปไหน ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาใกล้ ๆ ใบหูบางของคู่หมั้นสาวก่อนจะกระซิบถ้อยคำที่ก่อให้เกิดความหวามไหวไปทั้งใจ
“รีบโตเถอะค่ะ พี่เกือบจะทนรอไม่ไหวแล้ว”