เศษรักนางบำเรอ

เมื่อความผิดพลาดในอดีตค่อยตามหลอกหลอน ใจที่เคยอ่อนโยนกลายเป็นใจที่แข็งกระด้าง เมื่อเพิ่งจะรู้ว่าการมีลูกตอนอายุสิบแปดมันเป็นเช่นไร ทุกอย่างที่เคยฝันเอาไว้ถูกพังลงอยู่ตรงหน้าอย่างหมดแรงจะต้านทาน
เขาพลาดได้ยังไง!


“อุ้ย” หญิงสาวตกใจเมื่อมีคนมากอดด้านหลัง
ชนมนแยกออกมาหลังจากที่ทำบุญที่วัดเสร็จแต่หญิงสาวไม่ได้รีบกลับมาที่นี่ทันที ยังไปเดินเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ห้างจนเบื่อ หากมีคฑาวุฒิเธอคงไม่ต้องเบื่อขนาดนี้
“ตกใจอะไรล่ะ” เขาถามชิดใบหู
“เปล่าค่ะ ไม่ไปทำงานหรอกเหรอคะ” เธอถามกลับเพราะได้ยินที่เขาบอกแก่กมลรสตอนเช้า
“มาทำงานอยู่ไม่เห็นเหรอ ไม่ได้มาทำหน้าที่หลายวัน เมียจำหน้าไม่ได้แล้ว”
กรณพัฒน์เน้นคำจนอีกฝ่ายรีบดันตัวเองออกแต่เขาไม่ปล่อย ชายหนุ่มไม่เข้าใจหลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่กับเธอตลอดช่วงเวลาไม่กี่อาทิตย์มันทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไป มีความสุขทุกครั้งที่มีคนทำกับข้าวรอ มีคนให้นอนกอด แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่เข้าใจความสึกนี้ หรือเพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร
“ฉันยังไม่มีสามีนะคะ” หญิงสาวตอบเสียงอู้อี้
ชนมนน้อยใจทันทีที่เขาพูดแบบนี้ เพราะไม่เคยรู้สึกว่าเขาคิดจริงว่าเธอเป็นภรรยา เขาคิดเพียงเธอเป็นที่ระบายก็เท่านั้น ขนาดเมื่อคืนเขายังมาเอาเปรียบเธอถึงในห้อง
“ทำกันไปเมื่อคืนไม่ใช่ผัวเมีย แล้วเขาเรียกว่าเป็นอะไรกันล่ะ”
ชายหนุ่มหมุนตัวหญิงสาวให้หันหน้ามามองตากัน ชนมนหลบตาตอบไม่ได้คงเป็นเพราะคำถามเขามันตรงเกินไปกระมัง
“ตอบไม่ได้ ก็ไม่ต้องตอบ”