ร่ายรักรามสูร

รามสูร ทัศนภาคภูมิ (ราม)
ลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง อายุ 29 ปี
เขาคือเจ้าพ่อคาสิโนที่ครอบคลุมไปทั่วเอเชีย
ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขาย้ายมาทำธุรกิจที่ประเทศไทย
จนได้พบแม่กวางน้อยเนื้อแสนหวาน
“ถ้าทำงานหาเงินแล้วมันเหนื่อย มานอนเมื่อบนเตีบงฉันสักสองสามวันนะหนี้จะได้หมด”

ชนารดี สิริสิงห์ (คนดี)
สาวน้อยแสนน่ารัก ผิวขาวราวน้ำนมวัยกระเตาะ
ต้องมาตกหลุมพราง เพียงเพราะพี่ชายติดหนีพนัน
รามสูรจึงยืนข้อเสนออันแสนวาบหวามมาให้
“เฮียรามหลอกฟันหนูคนดีเหรอคะ?”

---------------------------------
“ปล่อยนะ อย่ามากอดคนดีสิ!”
“ถามว่าเหนื่อยไหม เงินแค่สองแสนทำไมหาช้าแบบนี้!!”
“ก็กำลังหาอยู่นี่ไงคะ อึก…แต่มันยังไม่พอ”รามสูรแทบอยากจะตบปากตัวเองแรงๆ นัก ดูสิแม่หนูคนดีของเขาร้องไห้ใหญ่แล้ว ชายหนุ่มค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกช้าๆ ทว่าฝ่ามือหนากลับพลาดพลั้งไปโดนต้นแขนเล็กจนเธอส่งเสียงร้องออกมาอย่างดัง
“โอ๊ย! ออกไปให้ห่างคนดีนะ”
“เป็นอะไร?”เพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาไม่ได้ลงน้ำหนักมือเสียด้วยซ้ำ แต่ทำไมเจ้าหล่อนถึงร้องเสียงหลงราวกับเจ็บปวดเสียเต็มประดา
“ปล่อยค่ะหนูคนดีจะไปทำงาน”ชนารดีใช้มือกุมแขนตัวเองเอาไว้
“ถามว่าเป็นอะไร?”สายตาคมมองตรงแขนเรียวที่เจ้าหล่อนใช้มือกุมไว้ ทว่าแสงในห้องก็ชั่งสลัวแต่มันยังทำให้คนตาดีอย่างเขาเห็นรอยแดงที่ตัดกับผิวขาวผ่องของเธอเอง
“ไม่มีอะไรค่ะ คนดีขอตัวนะคะ”หญิงสาวหลบสายตาคมที่จดจ้องมายังบาดแผลที่เกิดจากอุบัติเหตุในการทำงาน ร่างบางตระเตรียมหมุนตัวออกจากห้อง
“มีมารยาทหรือเปล่า ห๊ะ…ผู้ใหญ่ถามให้ตอบไม่ใช่เดินหนี”ไม่มีคำพูดอ่อนโยนเลยสักครั้งจากปากของคนใจร้าย ชนารดีกระพริบตาปริบๆ ขับไล่หยาดน้ำตาไม่ให้ไหลหลั่ง ควบคุมน้ำเสียงหวานไม่ให้สั่นเครือ
“ปล่อยคนดีเถอะค่ะ หนูคนดีขอร้องหนูต้องทำงาน ไม่งั้นผู้จัดการไล่หนูคนดีออกแน่ๆ”
“มันไล่เธอ ฉันจะไล่มันออก!!”รามสูรพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ถึงแม้จะรู้ว่าตอนนี้หญิงสาวคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีสิทธิ์ไล่ทุกคนที่นี่ออกได้
“แต่คุณรามไม่มีสิทธิ์นะคะ คุณไม่ได้ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้าเสียหน่อย”
“ลองให้ฉันไล่ทุกคนที่นี่ออกให้เธอดูไหมล่ะ”เขาไม่ได้พูดเล่นถึงแม้จะไม่มีเหตุผลไล่ทุกคนออก แต่ก็อยากให้เธอเห็นว่าคนอย่างรามสูรทำได้ทุกอย่าง
“งื้อ…ปล่อยหนูคนดี”ไม่อยากจะเสวนากับคนบ้าอำนาจ เธอไม่ได้ซื่อถึงกับไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงควบคุมทุกอย่างในบาร์นี้ได้ หากเป็นถึงเจ้าของบ่อนในเมืองไทยได้ แค่สถานที่ท่องเที่ยวในตอนกลางคืนคงไม่ใช่เรื่องยากหากเขาจะเปิดและเป็นเจ้าของ
“สรุปแล้วแขนไปโดนอะไรมา”
“มะ…ไม่เป็น ว๊าย!!!”เมื่อถูกเสียงเข้มเค้นถามคนตัวเล็กก็รีบปฏิเสธ แต่ทว่าข้อมือกับถูกกระชากให้แยกออกจากกัน ก่อนที่เขาจะลากเธอไปในพื้นที่สว่างกว่าหน้าบาร์ส่วนตัว
“น้ำร้อนลวกใช่ไหม??”นิ้วเรียวยาวเกลี่ยสัมผัสรอยแดงที่ตัดกับโทนผิวขาวเธออย่างสิ้นเชิง เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่ตนอาจเป็นต้นเหตุให้แม่หนูคนดีต้องเจ็บตัวเช่นนี้
“ใช่ค่ะ แต่คนดีไม่เป็นอะไรเลยนะคะ ยังทำงานได้ค่ะ”ชนารดีพยายามรั้งแขนออกจากการเกาะกุมจากฝ่ามือหนา ดวงตากลมโตก้มหลบสายตาของเขาที่ทอดมองเธออย่างยากจะคาดเดา ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในขณะนี้
“ทำไมไม่ระวัง!!”รามสูรถึงขั้นกับฉุนเฉียวโดยไม่รู้ตัวว่าทำไมต้องรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเธอขนาดนี้ ชายหนุ่มถอดถอนหายใจอย่างระงับอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง
“อย่าดุหนูคนดีสิ คนดีกำลังทำงานใช้หนี้คุณรามอยู่นะ…”เสียงแหลมแผดใส่คนตัวโตอย่างเหลืออด ทำไมจะต้องยิงคำถามและตะคอกใส่เธอย้ำๆ ด้วย เขาเป็นใครกันพ่อแม่ก็ไม่ใช่ถึงเธอจะเป็นลูกหนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตเธอนะ
“ขึ้นเสียงกับฉันเหรอคนดี เธอขึ้นเสียงกับฉันใช่ไหม”เสียงทุ้มกดต่ำอย่างน่าเกรงขาม หากลูกน้องเข้าใกล้รัศมีในตอนนี้ทุกคนต่างรู้ดีว่ากำลังท้าทายอำนาจของเขาอยู่ แต่ทว่าคนตัวเล็กก็คงเหลืออดเช่นกันเจ้าหล่อนมองเขาอย่างค้อนแขวะ
“ก็คุณรามชอบดุนิ ชอบออกคำสั่งด้วย…เป็นผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี อื้อ…”ถ้อยคำตัดพ้อต่อว่าริมฝีปากหนาก็กระแทกจูบลงมาปิดปากบางที่กล้าแผดเสียงใส่เขาครั้งแรก รามสูรบดขยี้จนกลีบระเรื่อแตกซ่านด้วยความเดือดดาล
“อื้อ…”กำปั้นน้อยระดมทุบบนอกกว้างรัว สลับกับผลักร่างของเขาให้ผละออก ภายในโพรงปากถูกลุกล้ำเข้ามากวาดชิมความหวานละมุนลิ้น ก่อนที่หญิงสาวจะหลบการคุกคามของเขาโดยการเบือนหน้าหนี
“อืม!!”รามสูรรู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่แม่กวางน้อยเอาแต่เบี่ยงหน้าหลบ ฝ่ามือหนาล็อคท้ายทอยเล็กเอาไว้ให้เธอแหงนเงยรับจุมพิตอันแสนจาบจ้วงของเขา
จ๊วบ!!
เฮือกสุดท้ายก่อนผละปากออกจากเจ้าหล่อน รามสูรแย่งชิงอากาศหายใจเธอไปเสียหมด ร่างบางถึงกับอ่อนระทวยแทบยืนไม่อยู่ ดีที่เขายังกอดรัดร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง
“หวานมากรู้ตัวหรือเปล่าหืม…”เขาเป็นคนไม่โกหกหากสิ่งที่ใจคิดว่ามันคือเรื่องจริง แม่หนูคนดีจ๋า~ ฉันอยากจะกระแทกเธอเสียเดี๋ยวนี้เลย ละล่ำละลักในใจมือหนายังคงลูบไล้แผ่วเบาจนเสื้อที่เจ้าหล่อนใส่มายับยู่ยี่
ผลั่ก!!
“คุณมันคนฉวยโอกาสที่สุด คนดีไม่ชอบให้คุณรามทำแบบนี้นะคะ…”พ่อกับแม่เคยบอกว่าหากเราไม่ชอบอะไรให้เก็บไว้ในใจ แต่สิ่งที่ชายหนุ่มทำมันเกินไป ไม่อยากจะเชื่อว่าใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรท่าทางสุขุมเคร่งขรึมจะขัดกับสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อเธอเสียอีก
“หึ!!! แน่ใจเหรอว่าไม่ชอบ”
“แน่ใจค่ะ! นอกจากจะไม่ชอบแล้ว ก็ไม่ชอบสิ่งที่คุณรามทำแบบนี้กับหนูคนดีเหมือนกัน”ชนารดีตอบกลับอย่างทันควันไม่นึกที่จะไตร่ตรองเลยสักนิด มันอาจเป็นช่วงห้วงเวลาที่เขาฉุดดึงเธอเข้าสู่วังวนอันวาบหวามอย่างที่หญิงสาวไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน
“เดี๋ยวก็รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบ…”รามสูรเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันพูดยกร่างบางขึ้นบ่า แบกหญิงสาวที่กำลังดิ้นเร้าและแผดเสียงใส่เขาจนแทบจับใจความไม่ทัน ทว่าไม่นานห้องนอนที่ถูกซ่อนด้านหลังบาร์ส่วนตัวก็ถูกเปิดออก